I didn’t know I was pregnant

Twee weken voor de bevalling was Ilse voor het eten in slaap gevallen op de bank. Toen ze wakker werd, voelde ze iets bewegen in haar buik, sterker nog: ze zag het zelfs. De avond daarvoor had ze de Amerikaanse science-fiction film Alien vs. Predator gekeken. Een film waarbij buitenaardse wezens mensen kunnen gebruiken om zich via hun buik voort te planten. In paniek rende Ilse dus naar haar moeder “Mama! Mijn buik beweegt.”

38 weken

Samen met haar moeder ging ze naar de dokter. Deze schatte haar op dat moment 38 weken zwanger. De grond zakte onder haar en haar moeders voeten vandaan. “We huilden, heel veel”, zei haar moeder. Er gingen direct allemaal gedachten door Ilse heen. “Ik heb medicijnen geslikt vanwege rugklachten en ik heb weleens wat gedronken op feestjes”.

Veel tijd had ze echter niet om na te denken. De arts verstoorde haar gedachten met de vraag of ze haar vader wilde bellen of dat hij dit moest doen. Ze liet de arts haar vader opbellen. Deze vertelde haar vader “even rustig te gaan zitten”. Het bleef na de onthulling angstvallig stil aan de andere kant van de lijn. Collega’s van haar vader vertelden achteraf dat ze hem nog nooit zo wit hadden zien wegtrekken.

Zwanger en nu?

Diezelfde dag heeft ze direct een echo en controles in het ziekenhuis gehad. “Als je dan kijkt naar een volgroeide baby op zo’n scherm, is dat zo onwerkelijk”, vertelt haar moeder. Ook Ilse besefte echt nog niet dat dat haar baby was. Het huilen van zowel dochter als moeder is die dag niet meer opgehouden.

Die avond ging Ilse vroeg naar bed. Alle heftige informatie moest op haar inwerken. Ze kon het nog steeds niet bevatten: “Ik werkte bij de McDonalds en was twee kilo aangekomen. Nou, dan verwacht je geen baby.” Verder had ze ook geen misselijkheidsklachten en werd ze iedere maand gewoon ongesteld. Een week daarvoor was ze zelfs nog bij de dokter geweest voor haar rug. Zonder shirt controleerde hij haar. “Ik moest wel wat meer gaan sporten, want ik had slappe buikspieren.”

Toen ze de volgende ochtend opstond was daar de tweede shock: opeens keek ze naar een volledig volgroeide zwangere buik! Nu dat Ilse wist dat de baby eraan kwam, kreeg ze ook direct allerlei symptomen: “Ik had opeens een hele pijnlijke voorgevel en mijn voeten deden enorm zeer.” De artsen hadden haar hier al voor gewaarschuwd, maar toch was het schrikken. De artsen vertelden haar dat wanneer je niet weet dat je zwanger bent, je lichaam zich hier ook niet naar zal gedragen en geen symptomen zal vertonen.

Rustig aan het idee wennen kon ze echter niet. Er moest van alles geregeld worden: van kraamhulp, een ledikantje, commode en kleertjes tot aan de luiers toe. Gelukkig kreeg Ilse van vele kanten hulp aangeboden. Haar nicht werkte op een basisschool en heeft daar zelfs een inzameling gedaan. Mede dankzij haar hulp lukte het om binnen twee weken de belangrijkste spullen te verzamelen.

De dokter had haar gezegd nog even te genieten van de zwangerschap, het kon tenslotte nog maar twee weken. Lukte haar dit? Nee, er moest zoveel geregeld worden dat deze periode alleen maar stress opleverde en niemand kon genieten van het wonder dat plaatsvond in Ilse’s buik.

De bevalling en daarna

Gelukkig verliep de bevalling goed. Liam kwam gezond ter wereld, ondanks die paar wijntjes die Ilse weleens had gedronken. “Vanaf het moment dat ik Liam in mijn handen had, was ik gelijk verliefd.” Het ging goed met mama en kind: “Ik was wel kapot achteraf, ik heb een hele week niet kunnen lopen.”

Reacties van de omgeving

Gelukkig kreeg Ilse hulp en begrip van familie, vrienden en kennissen. Iedereen in haar omgeving was verbaasd dat dit haar was overkomen, niemand had het zien aankomen.

Toch blijven er altijd mensen die zoiets niet begrijpen. “Daar word je echt een beetje kwaad om”, vertelt haar moeder met een pijnlijke blik. Ze hebben dan ook afstand genomen van de mensen die hen veroordeelden.

Ook met de vader heeft Ilse geen contact. Hij weet via via dat hij een kind heeft, maar “hij staat nog steeds niet voor de deur”. Ze hadden ook voor Liam’s geboorte al lang geen contact meer.

Hoe gaat het nu?

Nu gaat het goed. “Af en toe is het zwaar, want dan heeft meneer zijn buien.” Ilse woont samen met Liam bij haar ouders op de zolderverdieping. Ze krijgt goede hulp van familie en heeft een hoop vrienden die goed met Liam overweg kunnen.

“We houden allemaal ontzettend veel van Liam en zijn blij dat hij bij ons woont. Het enige nadeel is dat ik niet echt oma kan zijn. Ik zie hem meer als mijn vierde kind”, aldus oma.