ERVARINGSVERHAAL
Jill had een vroege miskraam
Dat ik kinderen wilde was voor mij vanzelfsprekend. Al op jonge leeftijd wist ik dat ik later moeder wilde worden. Later, als ik oud ben, zo rond de 20 jaar. Toen leek die leeftijd nog zo ver weg.
In mijn twintiger jaren dacht ik er heel anders over. Baby’s komen later wel een keer. Ik maakte lange dagen op het werk en mooie reizen in mijn vrije tijd. Ik genoot van mijn zelfstandigheid.
Toen ik dertig werd, kreeg ik ineens de drang om mijn leven te gaan plannen. Mijn vriend en ik wilden ergens een keer trouwen en na een tijdje ‘aan kinderen beginnen’. Dus kwam er een eenvoudig rekensommetje: oeps, we mochten opschieten, want de tijd begon te dringen.
Ik hoor het me nog zó zeggen: “We moeten er de tijd voor nemen, want je weet niet wat er mis kan gaan.” Ik downloadde een fertiliteitsapp en kocht ovulatietests, maar tot onze grote verbazing raakte ik bij de eerste poging zwanger. Paniek! Want dat was wel heel erg snel! Waren we hier wel al klaar voor? Zo ingewikkeld was het dus toch niet…
De eerste echo
Hoewel ik nog aan het idee moest wennen, voelde ik mij direct zwanger. Moe. Misselijk. Vreetbuien. Ik keek uit naar de achtweken-echo, eindelijk zouden we het vruchtje zien en konden we het goede nieuws delen.
Vol spanning keken we naar het scherm terwijl de echoscopiste steeds stiller werd… Er was niets te zien. Het embryo had zich niet ontwikkeld. Er was sprake van een blighted ovum, een vroege miskraam.
“Er was een kleine kans dat we er gewoon te vroeg bij waren.”
We kregen folders mee en lazen beduusd over onze opties terwijl we sushi aten. We kozen voor medicatie om de miskraam op gang te laten komen en wilden het zo snel mogelijk gedaan hebben.
De gynaecoloog wilde echter nog een weekje wachten. Er bestond namelijk nog een kleine kans dat er simpelweg geen hartslag te zien was, omdat we er te vroeg bij waren.
Wachten
Een week heeft nog nooit zo lang geduurd. Verschrikkelijk! In deze negende week namen de zwangerschapshormonen en zwangerschapssymptomen alleen maar toe. Heel verwarrend vond ik dit.
“Mijn man hield vast aan dat laatste beetje hoop.”
Ik had al afscheid genomen van de baby, terwijl mijn man vasthield aan dat laatste beetje hoop. We waren opgelucht toen het verlossende woord kwam en ik de pilletjes mee naar huis kreeg. Ik rekende €25 af bij de apotheek en een week later was het allemaal voorbij.
Blijdschap, verdriet en jaloezie
In eerste instantie waren we erg nuchter onder de situatie. We kenden de statistieken en hadden hoop voor de toekomst. Twee maanden na de miskraam durfden we het weer aan en gingen we voor een tweede zwangerschap. Maar dit viel vies tegen.
“Ik was blij voor vriendinnen, maar tegelijkertijd ook verdrietig en jaloers.”
De ene na de andere zwangerschapsaankondiging druppelde binnen, maar wij hadden maar geen goed nieuws. Elke menstruatie was een nieuw rouwmoment.
Ik leerde in deze periode dat blijdschap en verdriet hand in hand gaan. Ik was oprecht blij voor elke zwangere vriendin, maar tegelijkertijd ook erg verdrietig en jaloers. We snapten er niets van en begonnen wanhopig te worden.
Weer zwanger!
Na acht maanden hadden wij eindelijk een positieve test, zwanger! We waren voorzichtig opgelucht en hoopten op meer goed nieuws. Dat kwam ook toen we door een geplande vakantie al met zes weken een eerste echo maakten. Er groeide een vruchtje en er was al een hartslag. We waren dolgelukkig.
“Het kost mij moeite om positief te zijn. Ik hoop zo dat daar verandering in komt.”
Ik ben nu 10 weken zwanger en heb volgende week de termijnecho. Helaas heb ik al enige weken erge last van misselijkheid en moet ik gedurende de hele dag overgeven. Ik heb hier medicatie voor gekregen en heb me ziekgemeld op het werk.
Hoewel we erg blij zijn met de zwangerschap, kost het mij moeite om positief te zijn. Het valt mij zwaar, maar ik hoop zo dat daar verandering in komt. Over niet al te lange tijd.
Dit verhaal is geschreven door Jill.
