Zwanger en ongelukkig: Cynthia had een prenatale depressie

Niet lekker in mijn vel

Voordat ik zwanger werd, zat ik al niet lekker in mijn vel. Toch kon ik toen alles nog redelijk handelen. De zwangerschap maakte me echter nog instabieler. Ik kreeg al snel last van misselijkheid. Op een gegeven moment was dat zo heftig dat ik niet meer in staat was om echt dingen te ondernemen.

Ik voelde me emotioneler worden, reageerde intenser op gebeurtenissen en kon dingen steeds moeilijker loslaten. In het begin gooide ik het op mijn zwangerschapshormonen, maar na een tijd kon ik er niet meer omheen: ik had een zwangerschapsdepressie.

Schaamtegevoel

Natuurlijk probeerde ik te genieten van de zwangerschap en soms voelde ik me ook echt wel blij, maar de meeste tijd had ik nergens zin in. Opstaan om te gaan douchen was me al te veel, laat staan actief bezig te zijn. Als we afspraken hadden, bereidde ik me daar mentaal op voor en zette een masker op. Ik wilde niet dat mensen wisten hoe ik me voelde.

Zelfs tegenover mijn vriend was ik niet eerlijk. Ik schaamde me enorm en probeerde zoveel mogelijk mijn ware gevoelens te verbergen. Ik begreep niets van mezelf: hoe kon ik me nú zo depressief voelen? Zwanger zijn zou toch een mooie periode moeten zijn? Waarom was ik niet zo’n stralende zwangere vrouw? Waarom voelde ik me meestal hartstikke klote?

Alleen, diep ongelukkig en onbegrepen

Op een gegeven moment ging het niet langer. We gingen op zoek naar hulp en maakten een afspraak bij de huisarts. We werden doorgestuurd, maar helaas heeft het me niet verder geholpen. Waarom was het zo moeilijk om passende hulp te vinden? Ik sprak alleen mensen die geen idee hadden waar ik het over had. Alles vanuit protocollen en theorieën over depressies. Af en toe kreeg ik een opmerking over dat ik zwanger was. Aan dit feit werd de rest van de tijd voorbij gegaan.

Ik voelde me alleen, diep ongelukkig, onbegrepen, niet gezien en gehoord en dat frustreerde me enorm. Toen werd me duidelijk dat, zoals voor zoveel dingen geldt, je pas weet wat het inhoudt als je het zelf hebt ervaren.

Van prenatale depressie naar postnatale depressie

Heel vaak heb ik me schuldig gevoeld dat ik niet echt genoot van de zwangerschap, vooral tegenover onze dochter. Ontelbaar vaak heb ik huilend tegen haar gezegd dat het vast allemaal beter zou gaan als ik haar eenmaal in mijn armen zou hebben. Dan zouden we een gelukkig gezin vormen en deze periode achter ons laten. Toch?

Ik wist dat een prenatale depressie over kán gaan in een postnatale depressie en dat zorgde ook nog eens voor angst. Ondanks dat het me niet lukte om écht te genieten van de zwangerschap, bleef ik hoop houden dat ik me weer goed, of op zijn minst beter, zou voelen zodra ik bevallen was.