Fabienne ondergaat ICSI-behandelingen: “Het is vooral veel wachten”

Het eerste gesprek in het ziekenhuis

Nerveus zitten we enkele weken later in de wachtkamer op de derde verdieping. We zijn er inmiddels achter dat alle afspraken op mijn naam staan. Bob heeft geen eigen verwijzing nodig, hij mag gewoon aanhaken. Vooraf aan de afspraak hebben we allebei een uitgebreide vragenlijst ingevuld over onze medische achtergrond.

Tijdens de eerste afspraak nemen we de vragenlijst door. Daarna krijg ik een inwendige echo, en laten we allebei bloed afnemen. Voor Bob maken we een afspraak voor een spermaonderzoek. Hiervoor ontvangen we bij de balie een mooi potje met een rode dop. Met een nieuwe afspraak op zak vertrekken we weer naar huis.

Onderzoeken, onderzoeken, onderzoeken

Bij onze tweede afspraak krijgen we te horen dat er bij mij geen afwijkingen gevonden zijn. In het zaad van Bob helaas wel, dit is niet beweeglijk genoeg. Daardoor is de kans op een natuurlijke zwangerschap vrijwel nul. Maar omdat dit een eenmalige afwijking kan zijn, moet het onderzoek over drie maanden nog eens herhaald worden. En dus wachten we weer…

In de tussentijd leveren we allebei nog meer bloed in en onderzoeken ze mijn urine. Zo kan onze arts al onze hormoonwaardes en onderliggende ziektes checken. Ze checken bijvoorbeeld mijn schildklier en Bobs testosteron. Ook onopgemerkte soa’s worden uitgesloten. In het online portaal van het LUMC komen alle resultaten netjes bij elkaar te staan.

Starten met het traject

Tijdens onze vakantie in Italië zien we online dat de uitslagen van het tweede zaadonderzoek binnen zijn. Met een minimaal sprankje hoop openen we het bericht. Geen verandering. Dit is toch weer even een klap, maar het is ook fijn dat we nu duidelijkheid hebben. Na de vakantie gaan we starten met ICSI.

Het is inmiddels bijna een half jaar na ons eerste gesprek, dus we zijn vooral blij dat er nu écht iets gaat gebeuren. Bij mijn volgende menstruatie mag ik beginnen met de hormonen om zoveel mogelijk eicellen te laten rijpen, spannend! Van een kordate verpleegkundige krijg ik in het ziekenhuis ‘prikles’, en daarna haal ik bij de apotheek een enorme stapel spuiten en pillen op. Ook krijg ik een speciaal prullenbakje mee, om de naalden straks veilig weg te kunnen gooien. Deze kan ik na afloop weer inleveren bij de apotheek.

Naast de medicatie krijgen we een aantal juridische formulieren mee. Hierop moeten we bijvoorbeeld aangeven wat er met de embryo’s moet gebeuren als wij uit elkaar gaan, of als een van ons overlijdt. Ook geven we toestemming om wetenschappelijk onderzoek uit te voeren met embryo’s die niet teruggeplaatst zullen worden. Dit zijn soms best confronterende vragen, maar het is wel goed om dit vast te leggen. Zo kan hier later geen misverstand over ontstaan.

Hormonen spuiten

Na nog ruim drie weken wachten is het zover: ik word ongesteld. Waar dit al anderhalf jaar een bron van teleurstelling is, ben ik nu blij. Enthousiast hang ik het prikschema op de koelkast en laat ik het ziekenhuis weten dat het zover is. We kunnen beginnen!

Gonal-F

De eerste twee dagen spuit ik alleen Gonal-F. Het prikken (wat ik in mijn bovenbeen doe) valt me alles mee. De naald is erg dun en het is gemakkelijk om de doseringen af te meten. Ik krijg wel wat blauwe plekken, maar ik heb geen pijn.

Het lastige is wel dat de medicatie in de koelkast bewaard moet worden. Bij een etentje op dag twee sleep ik dus een koeltas met me mee, die ik discreet naar de wc van het pannenkoekenhuis probeer mee te nemen. Zittend op een lage wc met de geur van stroop in mijn neus en een naald in mijn been, voel ik me toch een beetje een junk.

Fyremadel

Vanaf dag drie spuit ik naast de Gonal-F ook Fyremadel. Hier heb ik meer last van. Na het prikken ontstaat er telkens een vervelende reactie, alsof ik door een wesp ben gestoken. Het jeukt enorm en zwelt wat op. Maar omdat het na een uurtje weer wegtrekt, hoef ik me hier van de dokter geen zorgen over te maken.

Met de Fyremadel beginnen ook de bijwerkingen: ik ben erg vermoeid en krijg last van hoofdpijn. Gelukkig weten mijn collega’s dat ik in een vruchtbaarheidstraject zit. Als ik me even wat minder voel, kan ik dit dus goed aangeven.

Echo’s en trage follikels

Na een week hormonen spuiten krijg ik mijn eerste follikelmeting. Met een inwendige echo brengt een arts mijn eierstokken in beeld. Hierop zijn zwarte vormen te zien: de follikels. Dit zijn de ei-blaasjes waarin een eicel moet gaan rijpen.

Om de drie tot vier dagen krijg ik een nieuwe echo om de groei van de ei-blaasjes bij te houden. Ondertussen blijf ik doorgaan met hormonen spuiten. Op mijn 31e verjaardag krijg ik slecht nieuws. Eén van de ei-blaasjes groeit te hard, waardoor de rest niet goed meekomt. De arts die de echo maakt, stelt voor om deze poging af te breken en op een later moment opnieuw te beginnen.

Verdrietig over de mislukte poging besluit ik een dagje alleen naar de dierentuin te gaan. Het is mooi weer en de dieren vrolijken me weer iets op. En dan komt het mooiste verjaardagscadeau: mijn eigen arts belt om te zeggen dat ze toch nog even door wil gaan met deze poging. Ze heeft de echo bekeken en ziet toch een hoopvol beeld. We gaan dus door en hopen dat de andere follikels snel door gaan groeien.

De punctie

Na nog een week wachten en hormonen spuiten, krijgt mijn arts gelijk. Er hebben zich toch nog een heleboel ei-blaasjes ontwikkeld. We plannen een punctie in, waarbij de rijpe eicellen geoogst zullen worden.

Precies 36 uur voor de punctie zet ik een laatste spuit met Ovitrelle, om een ovulatie op te wekken. Omdat de klok precies die dag teruggaat, is dit even rekenen, maar we komen eruit.

Voorbereiden met een cocktail

Op de dag van de punctie moeten we ons vroeg melden in het ziekenhuis. Bob moet een potje met vers zaad meebrengen en inleveren. Daarna mogen we door naar de voorbereiding. Ik krijg een cocktail met verschillende pijnstillers. Hierna wachten we drie kwartier in een apart kamertje samen tot deze medicatie is ingewerkt. De tijd kom ik door met zenuwachtig ijsberen, en de tekenfilmserie Bluey kijken op Bobs telefoon.

Een holle naald en reageerbuisjes

De punctie zelf verloopt goed. Ik ben best zenuwachtig, maar de arts die de ingreep uitvoert is ontzettend lief voor me. Met de eendenbek kijkt ze mijn baarmoederhals na en verdooft ze deze nog extra. Daarna mag de eendenbek gelukkig weg, en brengt de arts een inwendig echo-apparaat in. Hier zit een holle naald aan vast. Daarmee prikt ze via mijn vagina alle ei-blaasjes leeg, en zuigt ze de rijpe eicellen eruit. Bob kan meekijken op het scherm. Hij omschrijft wat hij ziet als het drinken van een glas bubble tea met een rietje.

Het is een beetje pijnlijk als er een ei-blaasje wordt aangeprikt. De pijn voelde voor mij als een doffe maar aanwezige menstruatiekramp. Door rustig te ademen en me te laten afleiden door de verpleegkundige en Bob, kon ik er goed doorheen komen.

Even bijkomen en een goede oogst

In totaal duurt de punctie ongeveer twintig minuten. Daarna krijg ik een glaasje limonade en mag ik rustig blijven liggen om bij te komen. Intussen gaat de arts kijken hoeveel eicellen er precies zijn geoogst. Na een half uurtje krijgen we het verlossende woord: er zijn maar liefst negentien eicellen uit mijn lichaam gehaald!

Bevruchting en terugplaatsen

De dag na de punctie voel ik me nog wat slap, en heb ik last van buikpijn. Dat is ook niet gek, want tijdens de ingreep zijn er een soort blauwe plekken gemaakt in mijn eierstokken. Gelukkig heb ik een paar dagen vrij genomen voor de ingreep, en kan ik dus lekker rustig aan doen. De buikpijn houdt ongeveer een week aan, maar neemt wel af in hevigheid.

Direct na de punctie hebben ze door middel van ICSI de geoogste eicellen bevrucht. We krijgen de volgende dag bericht dat dit voor zestien eicellen is gelukt. Uiteindelijk leidt dit tot acht goede embryo’s, waarvan er drie dagen na de punctie eentje wordt teruggeplaatst. De overige zeven gaan de vriezer in, zodat we ze later kunnen gebruiken.

Het terugplaatsen stelt weinig voor. Een arts kijkt met een eendenbek mijn baarmoederhals weer na. Met een dun buisje brengen ze daarna het embryo in mijn baarmoeder. Op de echo is dit te zien als een klein wit stipje. Het is moeilijk voor te stellen dat dit misschien ooit een baby’tje zal worden.

De zwangerschapstest

De twee weken na de terugplaatsing voelen als een eeuwigheid. Om mijn baarmoederslijmvlies in stand te houden, moet ik drie keer per dag een vaginale tablet inbrengen, de Utrogestan. Hier krijg ik vervelende bijwerkingen van, zoals vermoeidheid en stemmingswisselingen, en het is soms lastig mijn dag te plannen. Bovendien geeft het lekken van de medicatie afscheiding, waarvoor ik een inlegkruisje moet gebruiken.

Maar het lastigste is natuurlijk het wachten op de zwangerschapstest. Zou het dan nu toch echt gelukt zijn? Op 11 november is het zover. Ik word vroeg wakker en kan niet meer wachten. Maar helaas, de test blijft spierwit. Geen zwangerschap, deze poging is mislukt.

Hoewel dit een enorme teleurstelling is, houd ik hoop. Er liggen nog zeven mooie embryo’s op ons te wachten in de vriezer, dus we kunnen nog even vooruit. Hopelijk lukt de volgende terugplaatsing wel, en komt onze droom eindelijk uit. Ik houd jullie op de hoogte!