Vanavond hebben we seks!
Gepubliceerd -In haar vorige blogs vertelde Linsey over de weg om haar kinderwens te vervullen. Na ruim een jaar proberen, verschillende onderzoeken en het advies om ‘vooral te blijven genieten’, lukte het nog steeds niet. In deze blog vervolgt Linsey haar verhaal.
Vorige blogs
Deze blog is deel drie van drie blogs. Lees ook de vorige blogs:
- Deel 1: “Nemen jullie geen kinderen?”
- Deel 2: “Blijf ervan genieten”
Seks
Als ik aan seks denk, denk ik aan kwetsbaarheid, liefde, genot en soms pure lust. Maar ook aan ‘nu even niet’. Na een drukke dag of wanneer je getroffen bent door de griep…
Zodra de pijlen al een tijdje gericht zijn op een zwangerschap, gaat dit alles niet meer op. De seks is het middel om die grote droom uit te laten komen. En al moet je aan de beademing vanwege de grote hoeveelheden snot in je neusholtes: vanavond hebben we seks! En het liefst morgen opnieuw om onze kansen te vergroten.
De maanden die volgen zijn slopend. Met iedere maand word ik drie jaar ouder. Om vervolgens stokoud terug te keren naar het ziekenhuis.
Terug in het ziekenhuis
Het is inmiddels september. Afdeling fertiliteit (vruchtbaarheid). Na bijna twee jaar ‘genieten’ mogen we beginnen met IUI (intra uteriene inseminatie). We krijgen folders mee over onvruchtbaarheid en IUI. Ook krijg ik hormoonspuiten, schone naalden én een container voor de gebruikte naalden. Twee goed gevulde tassen met de naam van de apotheek erop neem ik mee naar huis.
We zitten naast elkaar in de metro. Dampende jassen van de eerste herfstbui in september. Ruiten beslagen en toch staar ik naar buiten. “Het is alsof je de naald in een pakje boter prikt.” Alleen is de boter straks mijn platte buik. Platter dan plat…
De eerste prik
Om 20.30 uur besluit ik het te doen. Na mijn favoriete soapserie loop ik naar boven, de slaapkamer in. Ik open de glazen potjes. Meng de poeder met de vloeistof. Trek het mengsel in het spuitje. Plaats de naald tegen mijn buikvet aan. Ik kneed een vetrol en prik mezelf. Alsof de naald door een kuipje boter glijdt. Geen pijn. Wel trots.
Ik voel mijn eitjes groeien. Mijn buik is opgeblazen en gevoelig. Iedere avond kroel ik mijn buik in slaap. Je bent zo welkom. Zo ongelooflijk welkom.
Echo’s vinden plaats, eitjes rijpen. Inseminatie volgt.
Het proces
Allereerst worden de zwemkampioenen gescheiden van de recreatieve zwemmers. Het sperma wordt ‘opgewerkt’ zoals dat heet. Vanuit het potje, onder de microscoop, samengepropt in een heel klein spuitje. In mijn binnenzak. Warm houden!
Als Moeder de Gans met springende eitjes in mijn buik en spartelende zaadjes onder mijn oksel loop ik rond. Het gaat allemaal een beetje langs me heen. De eendenbek, een rietje. Mijn man en de gynaecoloog. Ook een man… TL-licht, behandelstoel. Stemmen op de gang. Met mijn kont de lucht in, bibberend van de kou. 15 minuten stil liggen. Zwemmen jongens. Kom op!
Geen romantiek
Ik hoef geen romantiek. Ik geniet wel een andere keer. Ik wil een kind. En daar heb ik steeds meer voor over.
Er zitten zesendertig kleine gaatjes in mijn buik en we zijn drie rietjes en talloze echo’s verder. Geen verschillende standjes, een orgasme of een kussentje onder mijn billen. Het is puur zakelijk.
Ein-de-lijk
En dan… Een gat in het plafond. Ik sprong er doorheen. Van blijdschap. Van opluchting.
Er groeit een baby in mijn buik!
Blogger Linsey
Ha! Ik ben Linsey. 33 jaar oud en overal en altijd op zoek naar mijn lievelingswoord. Ik schrijf graag over mijn zwangerschap en de bevalling, ook op mijn blog. Maar het allerliefst natuurlijk over mijn dochter Sharaï. De roze wolk. De onzekerheden. De kracht en het oerinstinct. En waarom ik alles over heb voor die glimlach op haar gezichtje. Mijn reis van wens naar vervulling. Reizen jullie mee? Lees alle blogs van Linsey >