Thuisblijfmoeder. Waar kan ik tekenen?

De eerste dag had ik er gek genoeg gewoon zin in. Mijn vriend zou de kids wegbrengen, dus ik kon mezelf relaxed, terwijl iedereen nog in dromenland was, klaarmaken voor deze dag. Met een glimlach én een overheerlijke cappuccino zat ik in de auto. Het weerzien met collega’s en even de verantwoording voor de kids uit handen geven, voelde goed.

Natuurlijk wist ik na afloop van mijn eerste werkdag niet hoe snel ik thuis moest komen om de kids plat te knuffelen. En toen baby Justin me verontwaardigd aan leek te kijken, zo van: Wat flik je me nou? Waar was je de hele dag?, sprongen de tranen echt wel in m’n ogen.

Maar goed, ik was weer thuis. Mijn eerste werkdag zat erop. 

Van relaxed naar de moed in de schoenen

De volgende dag vertrok ik net zo relaxed. Maar na twee keer voor een dichte deur van mijn alternatieve kolfruimte te hebben gestaan, zonk de moed me in de schoenen. Na-tuur-lijk wilde ik eigenlijk veel liever thuis zijn en gewoon zelf voor m’n kleine mannetje zorgen, in plaats van kolven op kantoor (ja, ik zat heerlijk in de slachtofferrol).

Gezegd moet worden dat er wordt gewerkt aan een kolfruimte, maar tot die tijd is mij een alternatieve ruimte toegewezen. Prima oplossing! Totdat ik dus twee keer voor een dichte deur stond. Zeker op zulke momenten is assertiviteit mijn grote valkuil. Dus toen ik bij navraag op een andere ruimte werd gewezen, vertrok ik zonder commentaar. Die andere ruimte kon niet op slot en was onhygiënisch. Maar wat de doorslag gaf, was dat ik geen stroom had.

Tranen

Inmiddels was ik bijna in tranen toen ik vroeg of ik uren op mocht nemen omdat ik nergens kon kolven. Uiteraard was ‘mijn’ alternatieve ruimte toen ineens wel beschikbaar. Ik wist dat het geen onwil van mijn collega’s was, want zij moeten ook even wennen aan deze nieuwe situatie. Maar mijn werkplezier was tot het nulpunt gedaald en het was te laat om mijn tranen nog in bedwang te houden. 

Ik wist het zeker. Ik wilde nooit meer werken. Thuisblijfmoeder. Waar kan ik tekenen?