Stiekem met z’n drietjes getrouwd

Positief. Tranen sprongen in mijn ogen. Het gevoel van dankbaarheid, geluk en ongeloof schoot door mijn hele lichaam heen. Zo snel? En nu? Over twaalf dagen was onze grote dag!

Een klein jaar ervoor had ik mijn spiraal laten verwijderen. Het was allemaal onderdeel van het grote plan: zwanger raken. Omdat het mijn allergrootste droom was, was het tegelijkertijd mijn allergrootste angst: wat als het niet lukt? In mijn omgeving had ik veel situaties meegemaakt waarin het heel lang niet lukte. Misschien naïef, maar vanuit die angst en een grote dosis nederigheid, gingen wij er volledig van uit dat het ook bij ons wel even zou duren.

In één keer raak

Ik was heel regelmatig ongesteld tot anderhalve maand voor onze bruiloft. We hadden afgesproken om tijdens onze huwelijksreis te ‘beginnen’. Maar doordat ik de maand ervoor opeens 9 dagen overtijd was – en we voorzorgsmaatregelen hadden getroffen in al die maanden waardoor ik écht niet zwanger kón zijn – raakte ik een beetje gestrest.

Mijn lichaam werkte zo goed mee. Ik wist precies wanneer ik mijn eisprong zou hebben. Nu werd dit allemaal weer overhoopgegooid. En dat voelde voor een control freak als ik erg vervelend. En dus besloten we het maar gewoon te zien en op z’n beloop te laten.

Het was totaal tegen alle verwachtingen in, in één keer raak. Daar zaten we, met de test in onze trillende handen. Ongelooflijk dat dit ons zó snel was gegund. Ik voelde me intens met hem verbonden. Daar kon het ja-woord niet meer tegenop. Hij en ik. Een kindje van ons samen. Wat een ongekend, euforisch gevoel.

Gaan we het vertellen?

Wat zouden we doen met het nieuws? Ik heb zo’n typische ‘ik zeg alles tegen mijn moeder’–relatie en had altijd al bedacht dat ik het haar meteen zou vertellen (ja, ook dáár dacht ik van tevoren over na). Onze families leefden zo lief mee en waren minstens zo in de ban van onze bruiloft als wij zelf. We wilden ook weer niet dat er te veel verschillende emoties door elkaar zouden gaan lopen. Of nog erger, dat ze zich alleen maar zorgen zouden maken om mij die dag. We wilden dat zij voluit konden genieten.

En dus besloten we het, na goed overleg, voor onszelf te houden. Het was het moeilijkste dat ik ooit heb moeten verzwijgen. Een paar dagen voor de grote dag haalde ik met mijn moeder mijn jurk op. We stonden lang in de file op de terugweg en ik was zo misselijk dat ik amper kon praten. Het lag urenlang op mijn lippen, maar ik wilde niet al voor het ja-woord een belangrijke belofte aan mijn toekomstige man verbreken, dus heb ik niks gezegd.

Ons geheim

28 mei 2016. De dag waar we zo lang naar uitkeken was aangebroken. Ik was precies zes weken zwanger. Misselijk en doodmoe zat ik in de make up. Ik wilde maar 1 ding: hem zo snel mogelijk zien. Hij was de enige die wist hoe ik me voelde en ik kon niet wachten om de hele dag stevig zijn hand vast te kunnen houden.

Het voordeel van bruid zijn, is dat je continu in de weer bent omdat je iedere seconde door iemand wordt aangesproken of vastgepakt. En zo kon ik heel makkelijk doen alsof ik af en toe een wijntje dronk terwijl dit niet zo was. Ik heb zelfs tegen verschillende mensen gezegd als ze vroegen of ik nog wat wilde drinken: “Doe maar een glas water, ik heb al iets te veel wijn op en wil natuurlijk geen gênant dronken bruid zijn!”. Werkte prima!

Het werd een prachtige dag. De zon scheen, terwijl het de hele week slecht was, Lee Towers zong in de kerk ‘You’ll never walk alone’, er werd prachtig gesproken en we hadden een geweldig feest met een top-band.

Natuurlijk was ik achteraf liever niet misselijk en moe geweest. Had ik lekker wijntjes willen drinken en helemaal los willen gaan. Maar wat was het tegelijkertijd bijzonder. Als ik de video en de foto’s zie en naar mijn dochter kijk, stroomt mijn hart over van liefde. Onze Lavinia. Het allermooiste geheim dat ik ooit bij me droeg.