Rennen, vliegen, vallen en weer opstaan

Na een heerlijke week in Nederland met onze familie en vrienden is het weer tijd om richting Schiphol te gaan. Mijn man moet nog een paar dagen in Nederland blijven, dus ik moet alleen met de 3 jongens vliegen.

Het grote gesjouw

Het is warm in Nederland, dus enigszins bezweet stap ik de taxi uit. Het is gelukkig rustig op Schiphol, Zwarte Zaterdag moet nog komen. Ik hijs de kinderen uit de auto en dan begint het grote gesjouw.

Ik heb alleen een buggy voor de baby mee met een autostoeltje erop. Ook heb ik het meerijdkarretje voor de middelste meegenomen. De oudste loopt gewoon zelf en heeft een trekkoffertje mee. So far, so good. Klaar om naar de vertrekhallen te gaan!

Rustig lopen we overal doorheen. Ik zorg er als ik moet vliegen altijd voor dat ik 2 uur van tevoren aanwezig ben. Een paar maanden geleden deed ik dat niet en zat ik ineens borstvoeding te geven in het kantoortje van de Koninklijke Marechaussee, oeps. Maar goed, dat is een ander verhaal.

Snel langs de security…

De tickets worden gescreend en even later staan we bij de security. “Goedemiddag mevrouw,” klinkt het vrolijk van een beveiliger. “U mag alle spullen op de band leggen en de babyvoeding apart houden graag.” Dus dat doe ik.

De baby blijft in de buggy, de middelste sommeer ik op het karretje te blijven staan en de oudste staat braaf zijn trekkoffertje uit te pakken. Hierdoor kan ik ook alles uitpakken, waarna alles netjes op de band leg.

Daarna moeten we met z’n allen door het poortje. “P en P, houden jullie elkaars hand vast? Dan gaat mama er alvast met de baby doorheen!” Braaf blijven ze wachten. Ondertussen wordt de buggy van top tot teen onderzocht.

…of toch niet?

Ik leg de baby snel weer terug in de buggy en wil de andere mannetjes door het pootje loodsen.

Maar nee, de middelste durft niet alleen. Ik wil teruglopen maar word tegengehouden: “Nee mevrouw u bent er al doorheen, we halen wel even een collega.”

Ondertussen krijgt de baby honger en zet het op een krijsen. Langzaam voel ik een rode gloed over mijn gezicht verspreiden, omdat ik iedereen ophoud.

Vluchtig kijk ik om mij heen en ontdekt tot mijn afgrijzen dat de oudste er niet meer staat. Nou is hij absoluut geen wegloper, maar toch. Als ik nu alleen even een paar stappen zet om hem te zoeken, dat moet wel kunnen, toch? “Mevrouw,” wordt er geroepen, “U moet bij uw kinderen hier blijven! Hij moet nog door de het poortje!” Met een hoofdknik wijst ze naar mijn middelste, die mij bang aankijkt.

Ik wil naar mijn kleine ventje toe om hem te troosten, maar krijg gelukkig de oudste in het oog. De goeierd was op een bankje gaan zitten. Eindelijk is de collega er die mijn mannetje erdoorheen loodst. Oké hop, iedereen weer aankleden ( ja ook jasjes moesten uit) en alle spullen van de band halen.

“Mevrouw, we moeten nog even de babyvoeding scannen.” Na een paar minuten krijgen we alles terug en kunnen we eindelijk onze weg vervolgen. Ik heb inmiddels zweetoksels en een rood voorhoofd. Even een moment nemen om de jongetjes te knuffelen en te vertellen dat ze het fantastisch doen.

Eindelijk rust

Vervolgens is de douane aan de beurt. Als je alleen vliegt met kinderen heb je een toestemmingsformulier nodig van de andere ouder met gezag. Dit heb ik gelukkig in orde en we mogen zonder morren doorlopen. Het daaropvolgende uur verloopt rustig; beetje eten, drinken en naar de vliegtuigen kijken.

Tijd om naar onze gate te gaan! Ik ga altijd als laatste aan boord, want in een vliegtuig met kinderen wachten is tien keer zo erg als buiten het vliegtuig.

We komen ook nu weer als een van de laatste aan bij de gate. Een gate met een trap naar beneden. Nou, ik had al even niet gesport, dus dit is wel goed voor mij! Na 3 keer heen en weer lopen is iedereen beneden bij de gate en kunnen we inchecken.

Pukkel op je bil

Iedereen gaat langzaam het vliegtuig binnen en wij sluiten met z’n viertjes de rij. We lopen door het vliegtuig als mijn oudste plotseling heel hard roept: “He mam, ik heb net als jij een grote pukkel op mijn bil.” Ja, hoor. Dat kan er ook nog wel bij.

Nieuwsgierig kijken de medepassagiers van rij 4 en 5 mij aan. Rood, roder, nog roder… ik wist niet dat ik zo rood kon worden. Snel loop ik door naar onze rij en strijk zuchtend neer. Ik zet de kinderen in hun stoel, maak de riemen vast, neem de baby op schoot en wens vurig dat de roodheid in mijn gezicht snel afneemt.

De rest van de vlucht verloopt vrij rustig, aangezien ik de goede attributen mee had. Wel moest de baby nog even op schoot verschoond worden terwijl het icoontje “stoelriemen vast” aanstond. Iedereen kneep braaf zijn neus dicht, sorry allemaal, en gelukkig had ik een zakje mee om de vieze luier in te doen.

Eenmaal aangekomen op Dublin hoefden we alleen nog even snel de paspoortcontrole door en konden we eindelijk in de taxi naar huis.

In de taxi op weg naar huis krijg ik een app van mijn man: “Gelukt schat?” Vermoeid antwoord ik terug: “Ja lieverd, vlekkeloos verlopen! Doen we nog een keer.”

Tips voor korte vluchten met je kinderen

Ik heb deze vlucht het een en ander geleerd. Daarom hier mijn tips voor korte vluchten in het vliegtuig:

• Kleed je kinderen makkelijk aan. Geen laagjes. Boxpakjes voor je baby zijn juist een aanrader in verband met het verschonen.
• Neem genoeg eten mee, en dan bedoel ik écht genoeg.
• Drinkzakjes zijn een aanrader in verband met het klaren van de oortjes.
• Neem de tablet mee. No explanation needed.
• Ga van tevoren allemaal naar het toilet zodat je die in het vliegtuig kan vermijden.
• Doe zelf al je sieraden van tevoren af. Dit scheelt een hoop gedoe bij de douane.
• Snoetenpoetsers zijn een must, aangezien je kinderen naar alle waarschijnlijkheid op de grond van het vliegtuig zullen eindigen.
• Extra kleren zijn handig. Ongelukjes zijn zo gebeurd…
• Neem een apart koffertje met speelgoed en eten voor de kinderen mee. Op die manier hoef je niet elke keer in je eigen tas te wroeten.
• Neem extra deodorant voor jezelf mee, vanwege de onvermijdelijke klots-oksels.

Heel veel succes!