Papadag

Vermanend spreek ik hem toe dat hij niet aan de plant mag zitten. Het maakt weinig indruk. Integendeel, de bladeren van de net aangeschafte Olifantoor zwaaien steeds vervaarlijker heen en weer.

Om het gevaar af te wenden, ren ik naar hem toe. Noël kijkt geïnteresseerd achterom terwijl hij genadeloos een laatste ruk geeft. De aardewerken pot helt over.

Met uitschuivende armen kan ik nog net een ongeluk voorkomen. Wel ligt de vloer onder de kluiten aarde. Met een verbaasd gezichtje stopt Noël zijn vingers vrolijk in de potgrond.

Wat moet ik doen? Boos worden? Ik heb hem hier namelijk al meer dan eens voor gewaarschuwd.

Ernstig spreek ik hem toe: “Lieve Noël, een plant is om naar te kijken en kijken doe je met je ogen, niet met je handjes.” Mijn woorden ondersteun ik door middel van bewegingen die aanduiden wat ik bedoel met handen en ogen.

Hij schenkt mij een blik alsof hij water ziet branden. Dan roept hij vrolijk: “Hada, hada”, en slaat nogmaals naar de plant. Er is weleens beter naar geluisterd.

Leermoment

Ik bedenk me dat alles een leermoment is, dus de volgende keer:

1. Gebruik ik de prachtige vaas van mijn schoonouders als oefenobject om mijn kind de betekenis van ‘nee’ te leren.
2. Drink ik de avond van tevoren niet te veel. Met een kater klinken de liedjes uit zijn speelgoed twee keer zo luid en zijn de poepluiers net wat misselijkmakender.
3. Geniet ik van zijn ogen waar ik mezelf in zie, van zijn lach waar ik mijn vrouw in herken. Dans met hem op ons favoriete nummer, los ik samen zijn lievelingspuzzel op en glimlach.

Het is papadag.