Deel 2: De moederkoek

“Linsey, je moet nog één keer heel hard werken.” Vol verbazing kijk ik tussen mijn opgetrokken knieën door. Recht in de ogen van mijn gynaecoloog. Hij ziet de verbazing op mijn gezicht en schiet in de lach. Heel even vraag ik me af welke vreemde vorm van humor deze man heeft, als hij mij vertelt dat de placenta nog geboren moet worden.

Geboorteplan

In gedachten ga ik terug naar het geboorteplan. Een soort plan van aanpak, geschreven in de weken voor mijn bevalling. Als voorbereiding op wat komen gaat. Zonder dat ik mij maar enigszins kon voorstellen hoe een wee aan zou voelen. Laat staan een hele stortvloed aan weeën.

In dat geboorteplan heb ik opgenomen dat ik de placenta wilde zien. Ik wilde de vlezige voorraadkast van mijn dochter graag bewonderen, voordat het vernietigd zou worden. Sommige kersverse ouders planten er een boompje op of gooien het in de blender en drinken het op. Ik vind een simpele kennismaking met de moederkoek meer dan voldoende.

Maar ergens. Ergens in deze hele baby-achtbaan is het mij ontschoten dat je dus ook moet bevallen van de placenta.

Nog even persen

“Heb je nog persweeën over?” vraagt de gynaecoloog tussen mijn benen door. Eigenlijk wil ik eerlijk zeggen dat deze persweeën, ook tijdens de laatste minuten van mijn bevalling, niet meer voorradig waren. En dat ik dus deed ‘alsof’. Maar bewust toegeven dat ik een half uurtje geleden lag te ‘faken’ gaat me net iets te ver.

Ik besluit nú wel eerlijk aan te geven dat mijn buik rustig en ontspannen is en ik geen krampen of weeën meer voel. De gynaecoloog begint zorgvuldig zijn woorden bij elkaar te sprokkelen en vraagt mij goed naar hem te luisteren.

Hij vertelt me dat ik in gedachten terug moet gaan naar de persweeën van een klein uurtje geleden. Of ik me een voorstelling wil maken van de druk die ik voelde en uitoefende op mijn geboortekanaal. De felle pijnscheuten en druk richting mijn poes inderdaad! Ik snap het.

De geboorte van de placenta

Nu is het de bedoeling dat ik met volle kracht een perswee naboots en de placenta van mijn lieve meid naar buiten duw. Hoewel ik het gevoel heb dat mijn buikspieren inmiddels bestaan uit dunne sliertjes doorgekookte spaghetti, lukt het me in twee nagebootste weeën te bevallen van de vlezige massa.

De verloskundige vouwt de placenta open en begint een korte biologieles over de werking hiervan. Hoewel ik echt mijn best wil doen om te luisteren naar haar bijzondere uitleg, trekt het meisje in mijn armen de volle aandacht. Haar oogjes knipperen en kijken mij doordringend aan. Ik druk mijn lippen op haar zachte wang als ik in de verte hoor dat de verloskundige de placenta mee zal nemen.

Lees deel 3: zonder verdoving >>