De liefde van een moeder

Elke echo is een mijlpaal en de nachten ervoor doe je nauwelijks een oog dicht. Zal het wel goed gaan? Zal het gezond zijn? De babyuitzetlijst wordt van voor naar achter uitgeplozen op zoek naar het beste ledikant, matras, laken, slaapzak, kruik, hydrofiele doeken en ga zo maar door.

Staatsbanket

In mijn geval heb ik zelfs een half uur staan twijfelen bij de aanschaffing van de thermometer voor het badje. Ik had een app geïnstalleerd op mijn telefoon waarop ik elke dag nauwkeurige informatie doorkreeg over de baby in mijn buik; zijn groeicurve en ontwikkeling. En die app speelde een grote rol in mijn dag, het werd echt iets om naar uit te kijken.

Maar niet alleen mijn man en ik waren veel bezig met dat kleine wezentje dat in mij groeide, ook mijn omgeving deelde enthousiast in ons geluk. Mijn (schoon)ouders werden voor de eerste keer grootouders en zusjes/broertjes voor het eerst oom en tante. Bij de 20-wekenecho en geslachtsbepaling gaven we nog net geen staatsbanket, maar veel scheelde het niet.

Elk gesprek, waar dan ook, draaide uiteindelijk altijd om mijn buik. Na 9 maanden over het mannetje praten, was hij daar dan eindelijk en onze grote droom ging in vervulling; we waren ouders.

Overbezorgd

Met uiterste voorzichtigheid en precisie ontfermden wij ons over hem. “Eerst je handen wassen, hé”, was een standaard begroeting bij ons thuis geworden. Ik stond ‘ s nachts meerdere keren naast de wieg om te kijken of hij wel ademde en met zijn eerste wortelhapje was ik een week in de weer.

Ons prinsje kreeg alle aandacht van de wereld. Van ons, de familie en onze vrienden. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het eerste jaar ook echt een feestje was, want het mannetje was en is vrij makkelijk. Wel wat aanwezig, maar hé: overal is wat.

Echo vergeten

En dan 4 jaar later krijg je de derde. Tja, dan gaat het er wel even anders aan toe. Ten eerste ben ik de eerste echo vergeten. Ja, je hoort het goed, gewoon vergeten. Vol schaamte belde ik de dokter om een nieuwe afspraak te maken, maar de afkeuring droop van haar stem af. “Het spijt mij mevrouw, maar ik had die dag vier kinderen te spelen, ik moest koekjes bakken voor de crèche en nog 40 wassen van de vakantie draaien. Het spijt me.”

De tijd gaat zo snel

De belevenis van een derde zwangerschap is heel anders dan je eerste, en ook anders dan de tweede. Simpelweg omdat je het gewoon drukker hebt. Ik herinner mij nog goed dat ik 30 weken zwanger was en echt in de paniek schoot. Hé, 30 weken? Hoe dan? Voor mijn gevoel moest ik nog beginnen.

Ook met het klaarmaken van het kamertje, de vluchttas, kleertjes en alle andere zaken, was ik bij nummer drie lichtelijk laat. Ik stond mijn weeën weg te puffen terwijl ik nog allerlei kleertjes aan het strijken was om de kledingkast mee te vullen. Ik had wel het geluk dat ik veel kon genieten in de laatste 10 weken van mijn zwangerschap, omdat de oudste twee naar de crèche gingen. Dit zorgde ervoor dat ik met een positief gevoel aan de zwangerschap kan terug denken. Maar jeetje, wat ging de tijd snel!

Ik hou van jou

Gelukkig had ik een makkelijke bevalling en toen mijn cadeautje in mijn armen lag, kwam er precies hetzelfde moedergevoel over mij heen als bij de andere twee. Ik dacht alleen nog maar: voor jou heb ik zóveel liefde. Het maakt niet uit dat ik de zwangerschap anders ervaren heb, want nu je er bent ga ik net zoveel van je genieten als van de andere twee! En dat laatste doe ik iedere dag weer, volop!