Lege buik en lege handen

Die situatie is wel het laatste wat ik een paar weken geleden had verwacht, toen we vierden dat we twee jaar getrouwd waren én als klap op de vuurpijl zwanger bleken te zijn. Ons geluk kon niet op! We konden onze monden dan ook niét houden. Ja, die magische grens van 12 weken hadden we ergens wel in ons achterhoofd. Maar we vonden ook dat de mensen die we het vertelden, degenen waren die steun konden bieden als het niet goed zou verlopen.

In de wolken

De vakantie kon dus beginnen! Inclusief allerlei zwangerschapskwaaltjes. Misselijkheid, ontzettende moeheid, hoofdpijn en maagzuur waren de orde van de dag. Tegelijkertijd o zo welkom.

De misselijkheid was er vooral ‘s avonds na het werk, dus eindelijk konden wij ook eens ervaren wat anderen toch zo leuk vinden aan series kijken. Elke avond kropen we lekker tegen elkaar aan en slokten series op. Met droge crackers, dat dan weer wel.

Per week hielden we nauwgezet bij wat er in mijn buik gebeurde. We fantaseerden hoe hij/zij eruit zou zien.

Schrikken

En toen kwam de eerste echo. We zouden ons kleintje gaan zien. Wat waren we in de wolken! Ons kleintje was ook te zien. Magisch, zeker… Maar er was nog geen hartactiviteit én het was te klein voor het aantal weken dat we zwanger dachten te zijn. Het kon zijn dat de innesteling 5 dagen later was geweest. Dat zou alles verklaren. Na een week mochten we terugkomen om dit te checken.

Mijn onderbuik zei echter dat het niet goed zat…

Niets

Het leek een lange week, die we volgepropt hebben met leuke dingen. Mijn 35ste verjaardag, familie en vrienden, en leuke dingen doen met onze zoon. De dagen vlogen om en omdat de zwangerschapskwaaltjes verergerden, werd ik juist rustiger. Het zat blijkbaar goed.

De dag van de volgende echo waren we zenuwachtig. Zodra de gynaecoloog keek, zagen we het al: niets… Geen knipperend lichtje.

We kregen van haar even de tijd om samen te huilen. Het was onvoorstelbaar. Hoe kon dit?! Een missed abortion, nooit eerder van gehoord. Nadat we van de eerste schrik waren bekomen, mochten we kiezen: wachten op een natuurlijke miskraam, opwekken met pillen of een curettage. We kozen voor de pillen.

Wachten

Verslagen verlieten we het ziekenhuis, op weg naar de apotheek. Vervolgens kroop ik verdrietig in mijn bed, nam de pillen en het wachten kon beginnen. De steun die we dachten te krijgen toen we het al vroeg vertelden, kregen we inderdaad. Dagelijks kregen we lieve berichten van familie en vrienden.

Twaalf pillen en tien dagen later was er nog niets gebeurd. Alles zat precies op dezelfde plek. De kwaaltjes werden iets minder, maar ik kreeg al een buikje. Ik was inmiddels bijna 10 weken zwanger. De gynaecoloog adviseerde ons toch een curettage.

Vrijdag 11 augustus 15.05

Vandaag was het dan zo ver. Een lege buik en lege handen. Verder viel het erg mee, van narcose tot het weer naar huis gaan.

Steun aan elkaar

Niets valt te plannen en een zwangerschap is een magisch ding; dat beseffen we nu nog meer dan eerst. De wens voor een tweede is alleen nog maar groter geworden. Belangrijk is ook de steun die we elkaar bieden. We zijn echt een team. Uiteindelijk weet je na zo’n periode nog meer wat je aan elkaar hebt: ALLES.

Nu alles achter de rug is, ga ik lekker voor mezelf zorgen. Lekker m’n bed in kruipen en feel good movies kijken. Even de wereld aan mij voorbij laten gaan. Alles gaat door, maar in mijn hoofd staat alles juist even stil. Ergens volgende week zullen we wel weer zien hoe de vlag erbij hangt en de boel oppakken.