“Ik ben het zat! Kunnen we strippen?”

Is het zover?

Mijn hand glijdt af naar mijn buik. Vluchtig kijk ik naar rechts. Mijn man kijkt naar een aflevering van CSI. Ik kijk naar de klok. Zeven minuten zijn verstreken en mijn buik wordt opnieuw hard. Rustig en beheerst puf ik uit naar links. Ik wil niet dat het opvalt. Nog niet. Naast drop is de televisie zijn grote verslaving. Wat een geluk. Hij heeft niets door en loopt in de pauze naar de keuken om een bak chips te pakken. Ik blaas opnieuw uit. Weer naar links. Shit, de keuken zit ook links. Betrapt!

De harde buiken houden bijna twee uur aan. Met regelmaat. Zeven minuten pauze en dan een halve minuut hard werken. Ik word overvallen door een bepaalde opluchting. Ik kan dit!

Op het moment dat ik mijzelf ervan overtuig dat mijn pijngrens uitzonderlijk hoog is, stopt het. Opgewekt komt hij de badkamer uit wandelen. Hij heeft zijn vluchtkleding alvast klaargelegd.

Sorry. Ik had het mis. We kunnen gewoon gaan slapen. 40 weken en 5 dagen en nog steeds geen baby. Langzaam wen ik aan het idee dat ze eruit zal komen. Terug naar mijn eigen buik. Platter dan plat. Einde zwangerschap. De start van een nieuw avontuur.

Zij wil nog niet

Onder het genot van nog enkele indalingsweeën kom ik de nacht goed door. De voordeur valt in het slot. Hij gaat naar zijn werk. Ik wil niet. Hij wil niet. Zij ook nog niet. Een dag als alle anderen. En toch ook weer niet.

Ik blijf nog even liggen en luister naar kerstmuziek. Mijn armen om mijn buik geslagen, bewust in het moment. Handjes, voetjes, haar dikke billen. En ineens voel ik het. Het is mooi geweest. Ik wil mijn dochter zien. Ruiken en vasthouden. Ik ben er klaar voor!

Ik ben het zat!

In de middag heb ik mijn afspraak staan bij de verloskundige. 40 weken en 6 dagen had ik ervoor nodig.

“Ik ben het zat.”

Eindelijk zijn de woorden eruit. Woorden waarvan ik nooit had gedacht ze uit te spreken. Een prachtige zwangerschap, een waanzinnige buik. Genieten van getrappel, de hik of een golfslagbad. Ik zou het nog wel tien keer over willen doen.

“Is het al mogelijk om te strippen?”, vraag ik. Kinderachtig giechel ik wat. Ik voel mij een moeder van deze tijd! Meneer Google leerde mij wat strippen voor zwangere vrouwen betekent. De vliezen worden van de baarmoederwand gescheiden. De bevalling wordt opgewekt. Het feest kan beginnen.

“We strippen pas met 41 weken.” Over gekke uitspraken gesproken. Maar de lol is eraf. Voor mij wel.

“Ik ben heel vroeg in de ochtend geïnsemineerd”, probeer ik nog snel. De verloskundige kijkt me begripvol maar hoofdschuddend aan.

Ik mag op de bank. Mijn onderbroek mag uit. Als een kind zo blij. Ontsluiting betekent een uitzondering. Helaas voor mij een dubbele teleurstelling. Alles zit nog op slot. Geïrriteerd maak ik een afspraak voor morgen. Dan ben ik wél 41 weken. Ik hoor ook nog iets over een afspraak in het ziekenhuis. Maar dat komt niet helemaal meer binnen. Ik wil stampvoeten, met de deur slaan. Ik ben boos, omdat ik mijn zin niet krijg.

Telefoontjes, appjes en vragen

Thuis zet ik de tv aan. Ik bounce wat op mijn geboortebal door de woonkamer. Al wekenlang heb ik dat ding in huis. Mijn skippybal. Goed voor je rug, bekken en buik. En een excuus om heerlijk wijdbeens te kunnen zitten.

Mijn mobiel trilt. Hij blijft trillen. Appjes en oproepen. Ik heb geen zin om te kijken. De vaste telefoon begint te rinkelen. De poezen schrikken op. Ik zucht, loop naar de telefoon en trek de stekker eruit. Vier weken lang word ik al gebeld, geappt of aangehouden op straat.

“Is de baby er al?”, “Jullie bellen ons toch wel hè, als het begonnen is?”, “Merk je nog helemaal niets?”, “Heb je al verse ananas geprobeerd? Of seks?”

Ik ben mijn zwangerschap niet zat. Ik ben jullie zat. Voor nu… Morgen is het vast anders.

Lees hier het volgende deel van Linsey haar blog