“Nemen jullie geen kinderen?”

Die ene vraag

“Nemen jullie geen kinderen?”

Ongemakkelijk wordt er door omstanders wat heen en weer geschoven. Wegrollende ogen, hier en daar een diepe zucht. Hoewel het stil is, vult de ruimte zich met gedachtes.

Als we de afgelopen jaren een belangrijke levensles hebben geleerd, is dit het wel. ‘We némen geen kinderen, maar we krijgen ze.’ Dit om het leed te verzachten van de stellen bij wie het niet direct lukt om ouders te worden.

De moeder van drie gezonde kinderen mist de signalen en wacht met een vriendelijk gezicht op haar antwoord… De naderende metro verstoort het moment en zorgt ervoor dat we ieder onze eigen weg gaan. We zeggen gedag. Ik stap op de fiets en zwaai haar na. Opnieuw diezelfde vriendelijke lach.

De overige 10 procent

Voor een gezond, jong stel ligt de kans op een zwangerschap met drie maanden op 30%. Na zes maanden zou de kans al ruim verdubbeld moeten zijn naar 70%. Binnen een jaar heeft ongeveer 80% van de stellen een positieve test in handen en nogmaals een jaar later is 90% in verwachting.

Aan het einde van dat jaar kreeg ik het vermoeden dat wij bij de overgebleven 10% hoorden. Of zou deze ‘simpele’ kansberekening voor ons niet opgaan? Mijn man is immers de 40 gepasseerd en behoort hiermee niet meer tot het jonge volk. Al denkt hij daar zelf vast heel anders over…

Na ruim een jaar romantiek op de slaapkamer, ontspannen vakanties, een huwelijk en nóg meer liefde, was mijn buik nog platter dan plat. Plusjes plassen behoorde nog niet tot een van mijn talenten. En zo besloten we naar de huisarts te stappen.

Dat ongemakkelijke gesprek

“Hallo dokter, wij willen graag een kindje, maar het lukt niet.”

Op hetzelfde moment realiseer ik me dat het bespreken van ons seksleven dichterbij komt. Ik voel me opnieuw die brugsmurf bij de biologieles over voortplanting. Ongemakkelijk wiebel ik wat heen en weer op het rood geverfde stoeltje. Ik ontwijk het oogcontact met mijn huisarts. De man met wie ik voorheen sprak over keelpijn en oorontsteking.

Hoewel ik het woord ‘gemeenschap’ altijd wat hoogbejaard vind klinken, had het mij de rode oortjes kunnen besparen. We hebben het over seks. Onze seks. Over standjes waarbij de kans van slagen zou toenemen. Hij in mij. Een orgasme, zwaartekracht en een kussentje onder mijn billen…

Tien minuten later staan we buiten. Met een verwijsbrief tussen mijn duim en wijsvinger geklemd. Ik vraag me af of dit gesprek zojuist heeft plaatsgevonden. En of het daadwerkelijk zo warm is in december.

De verwijzing

Mijn man en ik werden allebei doorverwezen voor een vruchtbaarheidsonderzoek.

Vruchtbaarheidsonderzoek man:

• Onderzoek sperma

Vruchtbaarheidsonderzoek vrouw:

• Bloed prikken op aanwezigheid van hormonen
• Inwendige echo van de baarmoeder en eierstokken
• HSG-onderzoek: een HSG (hysterosalpingografie) is een röntgenfoto van de baarmoeder en de eileiders. Met een HSG wordt getest of de eileiders open zijn en of de vorm van de baarmoederholte normaal is → pijnlijk of lichte pijngrens

Zo gepiept?

Ik kan nu heel lullig zijn en zeggen dat het onderzoek van de man binnen één ruk gebeurd is. Maar meerdere mannen hebben mij ervan weten te overtuigen dat het onderzoek zeer ongemakkelijk of zelfs traumatisch kan zijn.

Een leren bank, vastgeplakte boekjes, stemmen op de gang, presteren! Om vervolgens het gevulde doorzichtige potje via de rumoerige wachtkamer naar de balie te transporteren. De angst om beoordeeld te worden op hoeveelheid én kwaliteit. Ga daar maar eens aan staan…

De uitslag

Miljoenen actieve zwemmers, een schone baarmoeder, toegankelijke eileiders en een regelmatige cyclus met aantoonbare ovulatie. We zijn gezond. Én jong. Met 25 jaar oud zéér jong. Bij leeftijd wordt er blijkbaar alleen gekeken naar het geboortejaar van de vrouw. Weer wat geleerd.

We staan weer buiten met het advies: “Duik opnieuw een jaar het bed in met elkaar. O, en blijf ervan genieten.”

Lees deel 2 van Linseys proces naar zwanger worden >>