Een snelle, maar hectische bevalling

De volgende dag hetzelfde verhaal, het was net iets meer dan harde buiken, maar echt serieus nam ik het niet. Woensdag was ik 37 weken zwanger, dus vanaf nu mocht ons kindje echt komen. Maar het gerommel kwam niet meer terug. Donderdag was ik alleen heel erg moe, maar verder had ik nergens last van.

Kiplekker

Nadat ik vroeg naar bed was gegaan voelde ik me vrijdag kiplekker. Bijna geen last van mijn bekkeninstabiliteit en zelfs met mijn man samen de hele IKEA door gelopen, iets wat ik daarvoor eigenlijk niet meer kon.

We hebben lekker samen gegeten en uitgebreid voor de tv gezeten. Voor ons doen werd het best laat. Om half 12 gingen we naar bed, maar ik kon niet slapen.

Te opgewonden

Op een of andere manier was ik heel opgewonden, alsof er iets te gebeuren stond. Ik voelde weer wat gerommel, maar nog steeds geen reden om te denken dat het echt begonnen was. Wel zei ik na een tijdje tegen mijn man dat ik niet goed wist wat ik ervan moest vinden.

Ik dacht bij mezelf dat ik maar moest zorgen dat ik wat zou slapen voor het geval het wel wat werd, maar van dat slapen kwam niks, ik was te opgewonden.

Bellen?

Om 00.51 keek ik op de klok en op dat moment braken mijn vliezen, ik maakte mijn man wakker en ik moest meteen heel erg naar de wc voor een grote boodschap.

Gelijk daarna kreeg ik weeën met ongeveer 5 minuten ertussen. Mijn man ging aan het bellen om vervanging voor hem te regelen op zijn werk voor de volgende dag, en we keken samen nog een keer in de papieren van de verloskundige om te zien wanneer we mochten bellen. Bij gebroken vliezen en schoon vruchtwater pas de volgende ochtend en bij weeën wanneer ze 2 uur lang om de 5 minuten kwamen.

Ik ging ervan uit dat ik vanaf nu in ieder geval nog 10 uur bezig zou zijn voor ik volledige ontsluiting zou hebben.

Persdrang

Na een paar weeën moest ik weer naar het toilet, ik had weer het gevoel dat ik moest drukken, dat was raar want ik was vlak daarvoor ook al geweest. Maar toen begon het te branden. Hier had ik over gehoord, het zou iets te maken hebben met het hoofdje van de baby. Ik ben snel in bed gaan liggen en zei tegen mijn man dat hij de verloskundige maar moest bellen omdat ik persdrang had. Volgens hem hoorde dat er gewoon bij, maar goed hij zou wel bellen.

Ondertussen kon ik de weeën niet meer wegzuchten zoals ik geleerd had, en vroeg mezelf af hoe ik dit in vredesnaam nog 10 uur vol moest houden. Om 01.23 uur gaf mijn man mij de telefoon, ik vertelde de verloskundige dat een half uur daarvoor mijn vliezen waren gebroken en dat ik persdrang had. Ze heeft nog 2 keer gevraagd of ze me goed verstaan had toen ik de telefoon aan mijn man teruggaf omdat er weer een wee aankwam. Toen ze me ook nog hoorde ‘grommen’ om die wee op te vangen wist ze hoe laat het was.

Ziekenhuistas

De verloskundigenpraktijk is aan het eind van onze straat, dus binnen een paar minuten stond ze voor de deur, een geluk was dat ze op de praktijk slaapt als ze dienst heeft omdat ze niet in de buurt woont.

Ondertussen had mijn man het kraampakket en de ziekenhuistas klaargezet, het was namelijk de planning dat ik in het ziekenhuis zou bevallen.

Verlossende woord

De verloskundige begon meteen van alles klaar te leggen en mijn man werd een paar keer naar haar auto gestuurd om wat tassen te pakken. Ondertussen lag ik die weeën weg te puffen zo goed en zo kwaad als het ging, want ik kreeg het niet voor elkaar om al die oefeningen van de yoga toe te passen.

Een paar keer heb ik geroepen dat ik in mijn broek zou poepen want de druk was zo erg. Het enige wat ik kon was alles uit de kast halen om het op te houden. Ik heb een paar keer tegen de verloskundige geroepen dat zij makkelijk praten had, als ze zei dat ik het nog even op moest houden. Toen ze klaar was met het bed afdekken en het een en ander bij elkaar rapen, ging ze mij onderzoeken. Daar kwam het verlossende woord, ik had volledige ontsluiting en ging absoluut niet meer naar het ziekenhuis. Ons kindje zou thuis geboren worden.

Navelstreng om de nek

Mijn man en de verloskundige hielpen mij overeind in een betere houding om te gaan persen, ze moest alleen nog even een injectie tegen bloedingen klaarleggen en haar handschoenen omwisselen. Ze zei dat mijn man erbij moest komen op bed, en even een camera moest pakken, dat waren we in de hectiek bijna vergeten. Ondertussen zei ze tegen mij dat ik nu wel wat mee mocht drukken als ik een wee kreeg.

Ze had het nog niet gezegd, en riep al dat ik moest wachten. Het hoofdje was al geboren!! Mijn man was ondertussen mijn telefoon aan het ontgrendelen om foto’s te maken. De navelstreng zat om het nekje dus met de handschoenen half aan haalde ze het ervan af, bij de volgende wee had mijn man gelukkig de camera klaar en werd onze zoon geboren.

Paniek

Hij huilde meteen goed en mocht lekker bij mij komen liggen. Ik kreeg een injectie om de placenta snel te laten komen, dat is een gevaar bij zo’n snelle bevalling.. Uiteindelijk heb ik 9 minuten op de nageboorte moeten persen.

Een kwartier na de geboorte van onze zoon kwam de kraamverzorgster binnen die eigenlijk bij de bevalling had moeten helpen. Toen ze haar papieren aan het invullen was brak er nog even paniek uit. Hoe laat was hij eigenlijk geboren?? Dit konden we gelukkig terugzien op de foto’s. De eerste foto die gemaakt was, was de foto waarop hij geboren werd, exact een uur nadat mijn vliezen braken. Om 01.51 uur kwam onze zoon ter wereld.

Met behulp van onze lieve verloskundige Karin is deze bevalling er een waar met met een warm gevoel naar terugkijken. Inmiddels is onze zoon Sjors 16 weken oud en hij doet het geweldig.

Dit bevallingsverhaal is geschreven door Karlien Büttner. Zij is getrouwd met Georg (spreek uit als Sjors) en sinds 16 mei 2015 zijn zij de trotse ouders van Sjors.