Bevallingsverhaal: Strippogingen en vliezen breken

Die bevalling zien we dan wel. Het is namelijk echt waar; de pijn ben je zeer snel weer vergeten zodra de kleine op de wereld is.

Geen resultaat

Na het strippen is het afwachten geblazen. Bij ieder krampje denk ik: yes, daar gaan we. Ik blijf lekker in beweging en de nesteldrang komt boven. Ik ruim de vaat in, vouw de laatste was op, check de of alles in de vluchtkoffer zit en schrijf de laatste geboortekaartjes. Buiten wat lichte menstruatie-achtige klachten, gaat de rest van de dag voorbij en slaap ik de nacht gewoon door.

Hè balen, denk ik de volgende ochtend. Ik heb nog geen kindje om te knuffelen.

Twee dagen na het strippen heb ik weer contact met mijn verloskundige. Er wordt gezamenlijk besloten nogmaals een strippoging te doen. Ik zit inmiddels op drie centimeter ontsluiting en het staat er gunstig voor. Zou het dan nu… Maar nee, ook deze keer is er na 24 uur geen effect. Onze zoon is nu al koppig, net zoals zijn vader, en volhardend zoals zijn moeder, besluit ik.

Vliezen breken

We zijn aanbeland bij 41 weken zwangerschapsduur en ik word in het ziekenhuis verwacht voor controle. De CTG en de echo die worden gemaakt zijn goedgekeurd. Ons mannetje vermaakt zich prima, ik daarentegen minder.

We bespreken de optie om de vliezen te breken en besluiten dat dit de volgende dag gaat plaatsvinden. Hiervoor moet ik in het ziekenhuis worden opgenomen. De avond van tevoren zat ik in spanning. Hoe zal mijn lichaam reageren, hopelijk maakt ons mannetje het goed, hoe is de begeleiding in het ziekenhuis en hoe zal het allemaal voelen?

Op zaterdag is het dan zover: de bevalling zal nu echt gaan plaatsvinden. Een aardige obstetrieverpleegkundige en klinisch verloskundige verwelkomen ons en leggen uit wat er gaat gebeuren. Ik heb klotsende oksels van de spanning.

Wachten

Een half uur na het breken van de vliezen voel ik al wat meer krampen. Na 75 minuten komt er iemand kijken hoe het gaat en bespreekt de mogelijkheid om weeënopwekkers toe te dienen. Ik geef aan dat ik dit niet wens en het liefste beval zonder pijnstilling. De gynaecoloog geeft tijdens haar bliksembezoek ook aan dat ze er op vertrouwt dat het vanzelf wel gaat lukken

Onze vaste verloskundige komt langs om te zien hoe het gaat en blijft er de rest van de bevalling bij. Volgens het beleid in het ziekenhuis moet het nu via de klinische weg, dus ook deze keer kan ze geen baby bij mij opvangen.

Zo’n drie uur na het breken van de vliezen, worden de weeën toch echt pittig. Ongeveer 45 minuten later komt de verloskundige voor de inwendige controle. Of ik even op bed wil komen liggen, wordt er gevraagd. Ik denk: hoe dan?! Die weeën blijven komen! Uiteindelijk lukt het mij in bed te storten en bij de controle zit ik op een goede zeven centimeter ontsluiting. Nog drie te gaan. Hoe ga ik dat redden?

Aan de slag!

Net nadat de verloskundige weg is, wordt alles erger en voel ik die vreselijke persweeën, die niet met je beste ademhalingstechnieken op te vangen zijn. Na 10 minuten is het kennelijk tijd om te gaan persen, want ik ben opeens volledig ontsloten! De prachtige oergeluiden die ik maak en mijn bezwete lichaam verklappen overigens ook dat het tijd is voor de strijd.

‘Als je een wee voelt, dan druk de pijn maar naar beneden.’ Oh God, dat gedeelte ken ik, denk ik. Wat voelt dat allemaal apart! Nu gaat het gebeuren: er gaat echt een kindje uit mij komen. Hoe ga ik dit voor elkaar krijgen? Op mijn linkerzijde gaat het persen voor ons ventje kennelijk beter dan op mijn rug, echter geen enkele houding is volgens mij prettig tijdens dit spektakel.

Op een gegeven moment ‘staat’ het hoofdje. Oei, dat brandt. Ik moet zuchten, vooral blijven zuchten, ik moet zuchten tot ik een ons weeg. Ik blijf de instructies opvolgen, want dat zorgt voor minder gedoe van onderen, weet ik.

Uiteindelijk mag ik weer persen en verzamel ik een enorme kracht, want bij deze wee zal hij geboren worden, zegt de verloskundige. Daar gaat ‘ie! Er wordt gedraaid en gesjord, en er volgt een flinke plas vruchtwater. BOINK, plof. Yes, hij is er!

Opluchting en blijdschap

Oh, wat ben ik blij! Hij is op de wereld en maakt het goed. En ik heb de bevalling ook weer achter de rug. Het is me wederom gelukt en dat maakt dat ik toch best trots op mezelf ben.

Nu nog de placenta geboren laten worden. Bij een wee komt er eerst een bloedstolsel en daarna gelukkig ook de placenta, wat best nog een flinke lijkt te zijn. Ons vriendje ligt ondertussen lekker op mijn borst. Wat een fijn gevoel.

Ik tril van de adrenaline van alles dat er is gebeurd. In de beensteunen hangen ondertussen mijn bungelende benen en zo moet ik een tijdje wachten voordat ik gehecht kan worden. De ruptuur valt gelukkig mee.

Onze mooie zoon wordt van top tot teen gescreend en doorstaat alles met vlag en wimpel. Ik stap na wat gegeten en gedronken te hebben heerlijk onder de douche en laat mijn nieuwste wereldwondertje achter bij zijn lieve papa. We voelen ons allemaal goed en kunnen weer naar huis.