Bevallingsverhaal: “Mijn bevalling was vrij relaxed”

Dat dit mijn eerste kindje is zal daarin ook meespelen. Hoe kon ik weten wat het begin is? Zonder een klotsende partij vruchtwater die uit de onderste regionen stroomt, is het eigenlijk maar een vaag, grijs gebied. Het begin.

Horrorverhalen

Na een onrustige avond en nacht word ik zondagochtend om 6 uur wakker. Weer heb ik pijn, dit keer wat feller dan de dag ervoor. Ik herken er geen regelmaat in. Geen golvende bewegingen zoals mij beloofd was door alle boeken, Google-zoekopdrachten en mond-tot-mondreclame van al bevallen vrouwen in mijn omgeving.

Die laatste groep was overigens nog het meest angstaanjagend qua verhalen. Soms leek het wel een veiling waar per opbod het meest vreselijke verhaal werd gepresenteerd. De ene bevalling nog heftiger dan de andere. Dagenlang lagen vrouwen in de weeën en ondervonden zij de meest vreselijke pijnen waar vaak geen verdoving tegenop kon. En dan moet je zelf nog…

Ik stap uit bed en ga douchen. Dat helpt een beetje, maar zodra ik onder de douche vandaan kom, neemt de pijn in rap tempo toe.

Dit zijn vast voorweeën

Waarom weet ik niet, maar ik ben ervan overtuigd dat het voorweeën zijn. De overlevering voorspelt dat het nog erg lang duurt voordat het menens is en ik heb eerder ergens gehoord dat je nog alle tijd hebt. Bijvoorbeeld om nog lekker een taart bakken, om jezelf zo af te leiden van de pijnen.

Ik doe een enthousiaste poging om brownies te maken. Al gauw lig ik op mijn knieën op de keukenvloer en vraag ik mij af hoe ik:

1. Brownies kan bakken met deze pijn, en;
2. Hoe ik de pijn overleef als de pijn nog veel erger gaat worden, als dit alleen nog maar voorweeën zijn.

Door mijn hoofd schiet het idee om de verloskundige te bellen, maar die gedachte druk ik meteen weg. Ik ben nog steeds overtuigd van een beginnende fase in de bevalling. Ik besluit te wachten op die helse, ondraaglijke pijnen waar ik zoveel over gehoord heb voor ik ook maar een kik ga geven.

‘Mam, ik heb weeën’

Tegen 9 uur ben ik een uur of drie bezig met de pijn. Het is in rap tempo behoorlijk opgeschaald en ik besluit mijn moeder te appen.

“Mam, ik heb weeën.”

Ze komt er meteen aan. Omdat mijn ouders letterlijk om de hoek wonen, staan ze al gauw naast mij in de huiskamer. Mijn moeder ziet meteen dat ik al ver heen ben. Ik ben inmiddels aan het overgeven. Mijn vader timet en concludeert dat ik om de minuut een wee heb, én dat die wee langer duurt dan de pauzes tussendoor. Pas dan bedenk ik dat dit weleens “voor het echie” kan zijn en ik vol in de ‘echte’ weeën zit.

Mijn moeder belt de verloskundige, maar die is niet meteen overtuigd van de noodzaak om langs te komen. Het is immers mijn eerste kind, dus zo’n vaart zal het vast niet lopen. Mijn moeder houdt vol en de verloskundige komt met frisse tegenzin langs.

Op bed toucheert zij mij en tot onze verbazing heb ik al 8 centimeter ontsluiting. Ik voel mij euforisch! Dit was dus het echte werk al!

Met een bloedgang naar het ziekenhuis

Maar nu moeten we met een bloedgang naar het ziekenhuis. Onderweg in de auto nemen de weeën niet af, maar gaan in alle hevigheid door. Ik heb tussendoor geen rust en vind het nu wel serieus echt pijnlijk worden.

Na 15 minuten rijden kom ik aan in het ziekenhuis en heb ik al 9,5 centimeter ontsluiting. Mijn vliezen worden gebroken en ik mag persen.

Doodsbang

Ik vind het doodeng. Door al die horrorverhalen die ik vooraf had gehoord, ben ik de hele tijd bang dat de boel van onder tot boven inscheurt, uitscheurt of openscheurt. Tegen beter weten in denk ik dat te kunnen voorkomen door maar een beetje en passant mee te doen met deze bevalling, in plaats van vol gas te geven.

De eerste paar keer persen doe ik een beetje voor spek en bonen mee. Er gebeurt dan ook niet zoveel. Dan besef ik dat ik dit toch écht zal moeten doen, wil ik mijn kleine mannetje in mijn armen kunnen sluiten. Die welbekende oerkracht, waarvan ik altijd dacht dat dit een beetje een ‘Disney-omschrijving’ was, komt vrij. Ik kan alleen maar denken: dan maar alles stuk, dit kind gaat er nu uit. NU. ER. UIT. En dan gaat het snel.

Floep, daar is mijn zoon

Na 5 uur weeën en 25 min persen floept mijn zoontje in de armen van de verloskundige en ligt hij vrijwel direct daarna in mijn armen. De helse, ondraaglijke pijnen die ik 9 maanden lang verwacht had, heb ik dus niet gehad. Natuurlijk, het doet pijn, maar het kan dus ook heel snel gaan bij een eerste kindje. Zonder tangen, pompen, geschreeuw en dagenlange pijnen.

Laat je niet gek maken!

Als ik terugkijk op mijn bevalling, dan was het eigenlijk vrij relaxed omdat ik het grootste gedeelte thuis, alleen, in alle rust heb kunnen opvangen. Mijn boodschap aan alle first-time-aspirant-bevalsters is dan ook: laat je niet gek maken. Elke bevalling is anders en het is echt niet bij iedereen zo vreselijk. Verhalen als die van mij hoor je alleen minder vaak, omdat een horrorbevalling veel meer sensatie geeft.

Dan toch ook van mij een kleine tegenvaller. Denk je dat de bevalling het moeilijkste is en dat alles achter de rug is als je de bevalling hebt gehad? Dan heb ik slecht nieuws. Het hele circus begint pas ná een bevalling. Maar dat is een andere blog.