De bevalling van Miranda: 64 uur zwoegen

Nog geen teken

Het was 18 september. Mijn uitgerekende datum passeerde, maar er was nog geen teken van een baby die eruit wilde! Elke dag stonden onze telefoons roodgloeiend met de vraag of er al nieuws was. Dat we wel een erg luie baby hadden. Dat het lang duurde. Zucht. Vertel ons wat! Als er nieuws is hoor je het vanzelf! Super lief hoor al die belangstelling, maar als er iemand was die graag onze baby wilde ontmoeten, waren wij het wel na al die maanden!

Door de schommelende bloeddruk besloot het ziekenhuis dat ze met 41 weken zouden gaan inleiden, maandag 25 september. We hadden dit tegen bijna niemand verteld en hoopten ook nog steeds dat de bevalling gewoon natuurlijk op gang zou komen.

Eindelijk, het begint!

En dat gebeurde! Mijn vrouw kwam ’s avonds thuis en net op dat moment voelde ik ineens wat lopen. Geen vruchtwaterexplosie, maar toch anders dan normaal. We besloten op tijd naar bed te gaan, want de verloskundige zou de volgende ochtend komen controleren of het om vruchtwater ging.

Die nacht begonnen de weeën. Ik kon het wel handelen, maar het werd toch steeds onprettiger. Ik kon niet meer blijven liggen, dus besloot beneden mijn serie verder te kijken en mijn vrouw nog even te laten rusten. Ik riep al weken: laat die weeën maar komen! Ik wist dat een bevalling pijn zou gaan doen, maar wát voor pijn had ik geen idee van. Daar kan niemand je op voorbereiden.

De verloskundige kwam die ochtend en constateerde inderdaad dat het om vruchtwater ging. Yes! Toen ik vertelde over de weeën, zei ze dat het goed aan het rommelen was en dat ik voorweeën had. Ik dacht nog, ‘als dit voorweeën zijn, dan houd ik mijn hart vast’. Ook zei ze dat ik er niet op moest rekenen dat de baby die zaterdag nog geboren werd. Waaat? Een hele nacht niet slapen van de pijn en dan een hele dag later nog geen baby? Dat kan echt niet.

Maar het werd zaterdagavond en inderdaad, geen baby. Overdag waren de weeën dan ook weer veel onregelmatiger. Niet in pijn en in duur, maar wel in de tijd die ertussen zat. Mijn zus, die foto’s zou maken, was inmiddels al gekomen, maar we konden eigenlijk niks anders doen dan elkaar aankijken en wachten. Heel lang wachten…

Overgedragen aan het ziekenhuis

Omdat ik langer dan 24 uur gebroken vliezen had, werd ik alsnog overgedragen naar het ziekenhuis en mocht ik niet meer met mijn verloskundige erbij bevallen. Omdat de weeën nog steeds niet regelmatig waren, hoefde ik me pas zondagochtend te melden bij het ziekenhuis. Wéér moest ik zo’n dramatische nacht in.

De volgende ochtend om 7 uur kon ik echt niet meer en mochten we eindelijk naar het ziekenhuis. Daar werd de ontsluiting gecontroleerd en deze ‘voorweeën’ hadden dan toch ‘al’ voor 3 centimeter gezorgd! Toch moest ik weer naar huis en wilden ze de natuur haar werk laten doen.

Maandagochtend zouden ze dan vooralsnog gaan inleiden. Dag natuurlijke bevalling! Maar het kon me ook niet meer schelen ook! Na 2 nachten zonder slaap en nog steeds zoveel pijn kon het van mij allemaal niet snel genoeg gaan! Ik gaf aan dat ik écht niet nog zo’n nacht aan kon en dat begrepen ze wel. Ik was echt helemaal gesloopt.

Verkeerde timing

Eindelijk mochten we die avond naar het ziekenhuis en wisten we dat we daar nu echt niet meer weg zouden gaan zonder onze baby in onze armen. Ik maakte me klaar voor de nacht en de verpleegster kwam met pijnstilling. Deze (erg pijnlijke) spuit werd in mijn bovenbeen gespoten en ik voelde meteen het effect hiervan. Ik zakte heerlijk weg en kon eindelijk gaan rusten door deze combinatie van pijnstilling en een middel waarvan ik slaperig werd.

Echter kwamen de weeën hier doorheen, wat niet de bedoeling was! Ik dacht dat het nog even tijd nodig had om in te werken dus deed ik mijn best om deze weg te puffen. Toch kwamen ze wel heel snel en bleef de pijn hels. Onze baby besloot dat het nu tijd werd om toch door te zetten, net nu ik die medicatie in mijn lichaam had.

Ik raakte volledig in paniek. Ik hoorde mezelf wartaal spreken en kon niet meer helder nadenken. Ik dacht nog, ‘9 maanden lang wacht je op dit moment en nu maak ik gewoon de bevalling van mijn eigen kind niet bewust mee’. Ik zag alles gebeuren, maar toch ging alles ook langs me heen, alsof het niet mijn eigen lichaam was.

Smeken om een ruggenprik

Ik kon de pijn gewoon niet meer opvangen. Huilend en helemaal overstuur heb ik gesmeekt om een ruggenprik, hoewel dit vooraf nooit mijn plan was. Omdat ik al een medicijncocktail had gehad, moesten ze eerst overleggen met de kinderarts in verband met de risico’s voor de baby. Godzijdank mocht ik om 03.00 uur dan eindelijk toch een ruggenprik.

Meer medicatie

Dankzij de ruggenprik had ik voor het eerst sinds vrijdagavond even geen pijn meer; het was zondagnacht 04.00 uur. Door de ruggenprik kreeg ik echter koorts en hebben ze antibiotica in mijn infuus gedaan. Die nacht kwamen ze ook controleren op hoeveel ontsluiting ik zat. Ik bleef hangen op 6-7 centimeter, dus besloot de arts om ook nog weeënopwekkers toe te dienen.

Eindelijk, eindelijk zou ik mijn baby gaan ontmoeten!

De volgende ochtend rond 7 uur kwam de pijn terug. Nu was het echter niet de pijn in mijn buik, maar druk van onder. De weeënopwekkers hadden hun werk gedaan, want ik had volledige ontsluiting!

Om kwart over 8 kwam een arts om mij te verlossen (letterlijk, haha). Eindelijk was daar het moment dat ik mocht persen. Ze zeiden dat ik bij iedere perswee die ik voelde mocht duwen, maar ik voelde geen weeën, alleen maar druk van onder. Ik deed dus maar wat op gevoel en dacht bij mezelf, ‘hoe vaker ik pers, hoe sneller mijn kleintje er zal zijn’!

Na 24 minuten persen was ze er dan ein-de-lijk, ons dochtertje Lynn. 4015 gram en 47 centimeter, schoon aan de haak!

De niet-zo-roze wolk

En dan is daar het magische moment waar je 9 maanden over fantaseert, hét moment dat je eindelijk je wondertje ontmoet. Het moment dat je op slag verliefd bent. Dat je alles van de bevalling bent vergeten. Het eerste huiltje wat het mooiste geluid op de wereld is. Toch? Ik wilde het zo ontzettend graag, maar het was er gewoon niet.

Ik was zo ontzettend uitgeput, zowel lichamelijk als geestelijk. Ik had een kindje op mijn borst liggen, maar ze had op dat moment net zo goed van iemand anders kunnen zijn. Alles ging langs me heen en ik kon me nergens meer op concentreren. Ik mocht gaan douchen en daarna gingen we naar de afdeling waar we minimaal 2 dagen moesten blijven in verband met infectiegevaar door de langdurig gebroken vliezen.

Daar kwam ook nog bij dat mijn vrouw die dag ineens volop in het nieuws was. Ze werkt namelijk in de Efteling en had een jongetje met het syndroom van Down geholpen door met hem mee te fietsen bij het kinderspoor. De moeder van dit jongetje bedankte haar met een foto op Facebook. Tijdens het weekend van de bevalling ontplofte dit bericht met meer dan 35.000 likes en bijna duizend reacties.

De maandag van de bevalling stond mijn vrouw ongeveer in alle dagbladen van Nederland en werd ze zelfs gebeld voor een radio-interview. Ondanks dat het voor haar de normaalste zaak van de wereld is dat ze dat jongetje had geholpen, werd het toch groots opgepakt. Een hele eer, maar in combinatie met het loodzware weekend met de geboorte van onze dochter was alles bij elkaar nogal overweldigend.

Propedeuse-uitreiking met een baby van 2 dagen oud

Woensdagochtend werden we ontslagen uit het ziekenhuis en woensdagmiddag stond ik met onze baby van 2 dagen oud op mijn propedeuse-uitreiking. Achteraf gezien niet echt een goed idee. Maar ik had hier zo hard voor gewerkt en aangezien we maar met 8 van de 25 waren die het gehaald hadden, was dit vanaf het begin van mijn zwangerschap mijn doel.

De donderdag erna stortte ik helemaal in. Nog steeds voelde mijn lichaam niet van mij, ik kon niet in me opslaan hoe mijn kindje eruitzag, kon amper voor haar zorgen, hoe graag ik ook wilde. Ik hield zielsveel van dit meisje en was onwijs trots op haar, maar ik kon er gewoon letterlijk niet zijn voor haar.

De kraamzorg en mijn verloskundige stuurden mij terug naar het ziekenhuis voor neurologisch onderzoek omdat het niet meer op vermoeidheid en hormonen kon worden afgeschoven. Het leek alsof mijn lichaam nog steeds reageerde op de combinatie van medicijnen die ik tijdens de bevalling kreeg.

De after-roze-explosie

Gelukkig werd het na een paar weken beter en kreeg ik weer de controle over mijn lichaam terug. Mijn vrouw ging weer werken en ik bleef thuis bij ons meisje. Het genieten lukte steeds beter en we kregen de kraamvisite langzaam beter ingepland. Het ging zelfs zo goed dat ik mijn tweede leerjaar weer ben gaan oppakken. Lynn was op dat moment 6 weken oud. We wisten waar we aan begonnen om tijdens mijn studie zwanger te raken en dat het pittig zou worden. Hoe langer ik echter weg zou blijven, hoe moeilijker het zou worden om alles in te kunnen halen. Nu ga ik halverwege januari proberen alle tentamens van 2 periodes te halen.

We hebben heerlijk onze draai gevonden met ons engeltje. Het liefde-op-het-eerste-gezicht-momentje is bij mij liefde op het tweede gezicht geworden, maar dat wil niet zeggen dat ik minder van ons meisje geniet nu. Ze maakt onze wereld compleet, en ondanks alles zou ik het zo weer over doen, als we zo’n perfect kindje dan weer in ons leven en in ons hart mogen sluiten! Maar gelukkig is de beurt de volgende keer aan mijn vrouw. 😉

Praat erover!

Na mijn ervaring wil ik iedereen aanraden om te (blijven) praten over je bevalling. Zeker wanneer het heftig is geweest, of anders dan je had gehoopt, helpt het echt om het te delen. Het is immers niet niks: 9 maanden alles in het teken van je kleintje, dan je lichaam dat een topprestatie moet leveren die je nooit voor mogelijk had gehouden en dan ineens fulltime moeder zijn en verantwoordelijk zijn voor een klein wezentje. Maar lieve mama’s, als je handelt uit je hart doe je het fantastisch! Vergeet jezelf niet in het proces van mama zijn en dan komt het met ons allemaal echt wel goed!

Dit bevallingsverhaal is ingestuurd door Miranda