Een spannende eerste bevalling

Dat het leven kwetsbaar is, weten we allemaal. Dat de bevalling risico’s met zich meebrengt ook. Zwanger zijn, een kind krijgen, bevallen… Het is niet bepaalt iets wat je “zomaar” even doet. Bij de eerste bevalling die ik meemaakte als fotograaf, heb ik van dichtbij ervaren wat die kwetsbaarheid daadwerkelijk inhoudt. Gelukkig met een prachtig mooie afloop, maar eerlijk is eerlijk… spannend was het wel.

30 weken zwanger

Mama is 30 weken zwanger. De schrik slaat toe en ik krijg een appje dat Mama is opgenomen in het ziekenhuis met weeën. Ze vrezen het ergste. Ik heb het hele weekend vol spanning en angstvallig mijn telefoon in de buurt gehouden. Het zou toch niet… Gelukkig besloot de kleine dat het beter was om nog even te blijven zitten.

De weken die daarop volgden, waren ontzettend spannend. Daarom hield ik mijn telefoon in de buurt en stond mijn tas paraat. Het risico op een vroeggeboorte bleef groot. Mama had enorm veel last van harde buiken en voorweeën en sliep bijna niet meer, maar de weken verstreken en de kleine bleef gelukkig zitten.

39 weken zwanger

Met 39 weken was het klaar. Nadat Mama door slaapgebrek compleet was ingestort en het duidelijk werd dat ze al op 4 cm ontsluiting zat, werd er besloten dat ze eerder dan gebruikelijk ingeleid zou worden. Een bizarre gewaarwording: eerst weeënremmers en vervolgens weeeënopwekkers krijgen. Maar op dit punt was er geen andere oplossing.

Na het inbrengen van het infuus kwam alles heel snel op gang, en hoewel Mama liever niet wilde nadenken over verdovende middelen bij de bevalling, besloot ze na overleg met de verloskundige dat een ruggenprik waarschijnlijk de beste oplossing zou zijn.

Na een hele dag van zware rugweeën, een ruggenprik die niet goed werkte en 1,5 uur persen, was mama volledig uitgeput.

Spanning

Nadat het hoofdje was geboren, voelde ik de spanning in de kamer stijgen en las ik schrik op de gezichten van de aanwezigen. Het zag er niet goed uit en de kleine zat ook nog eens knel. Zo snel als het kon werd hij eruit gehaald, bij Mama op de buik gelegd en schoongemaakt. De navelstreng doorgeknipt. Ondertussen had hij nog steeds niet gehuild en binnen een paar seconden stond er een groot medisch team binnen.

Mama wist ondertussen niet zo goed wat haar overkwam en bleef maar vragen of hij al huilde. Gelukkig was daarna het eerste zwakke geluidje te horen en werd dat steeds sterker. Gelukkig, het lijkt goed te komen en Mama mag hem eindelijk in haar armen nemen. De verloskundige was bang dat de kleine zijn sleutelbeen zou hebben gebroken (ze hoorde een knak toen hij werd geboren), maar gelukkig was dit niet het geval. Ook werd zijn kleur iedere minuut beter en bleek hij een heel sterk jongetje te zijn.

Liefdevolle familie

Eindelijk konden de ouders, die de hele dag hadden gewacht, grote broer en familie op de hoogte gebracht worden. Wat een geluk en wat een tranen.

Zo mooi om te zien hoe welkom de kleine was en hoeveel liefde hij zou krijgen.