Anne raakte halfzijdig verlamd door een sinustrombose

Een zware arm

Aaron, ons 4 dagen oude zoontje, had geelzucht, waardoor we 2 nachten in het ziekenhuis moesten blijven. Dat is mijn redding geweest…

In de nacht van zondag 29 april op maandag 30 april 2018 wordt Aaron wakker voor een flesje. Mijn arm voelt wat zwaar. Ik zal er wel op hebben gelegen, hij slaapt een beetje, dacht ik. Om 06.30 uur komt Aaron weer voor een flesje, mijn arm voelt nog zwaarder. Ik bel Rob, mijn partner, om naar het ziekenhuis te komen. Ik vertrouw het niet.

Hij is er na een uur. Op dat moment zijn de artsen al met mij bezig omdat ook mijn rechterbeen zwaar wordt. De neuroloog laat een CT-scan maken en morgen krijg ik een MRI, die was vandaag bezet. De uitslag van de CT komt in de loop van de middag. Nog even wachten dus.

Omdat Aaron nog is opgenomen, krijgen we een kamer met een bed. Ik ga slapen, want ik ben moe en heb hoofdpijn. Rob wil Aaron ondertussen zijn flesje geven, maar hij drinkt niet goed. De zuster neemt het over om te kijken of Aaron wel bij haar drinkt.

Black-out

Na even geslapen te hebben, word ik plotseling wakker en roep: “Ik krijg een epileptische aanval!” Ik probeer mijn arm in bedwang te houden, maar dit lukt niet. Ademen gaat steeds moeilijker en dan zak ik weg, totale black out.

Alle alarmbellen worden ingedrukt. Ik dacht dat ik dood ging door het moeilijke ademhalen en omdat ik wegviel. Er wordt met spoed een MRI gemaakt, daar zien ze een bloedpropje zitten: een sinustrombose genoemd. Ook zien ze dat mijn hersenen zo gezwollen zijn dat ze tegen mijn schedel aandrukken. Ik word met spoed overgebracht naar het AMC in Amsterdam, die zijn gespecialiseerd in hersenoperaties… Als het niet snel beter gaat, heb ik die nodig. Uiteindelijk blijkt dit gelukkig niet te hoeven.

Wel lag ik in kritieke toestand, omdat ik er ook nog koorts bij kreeg. Zou er een stukje placenta zijn achtergebleven? Zou het borstontsteking zijn? De koorts wekte epilepsie op, dus ik ben gekoeld met zakken koud water. Ik heb in totaal 4 dagen knock out gelegen met epileptische aanvallen. Ik heb dit allemaal later terug moeten horen.

Waarom?

Na die 4 dagen was ik heel moe. Ik heb veel geslapen en ze hebben me uitgelegd wat er allemaal mis is gegaan. Het ging totaal langs me heen. Nu ik weet wat er is gebeurd, is het nog steeds niet te begrijpen. Ik kon niks meer, moest overal bij geholpen worden, lig je dan met je 24 jaar…

Ik had zo veel medicatie, nu nog steeds, dat mijn gevoelens werden onderdrukt. Dat hebben ze als bijwerking, en dat is maar goed ook, denk ik. Ik voelde me leeg. De ‘waarom-vraag’ kwam steeds meer naar boven: ‘Waarom ik?’ Helaas vertelde iedere arts hetzelfde: “Dit hadden we niet kunnen voorkomen“.

Aaron werd bij mij gelegd. Ik voelde zo veel onmacht, ik kon niet voor mijn zoon zorgen, maar dat ben ik als moeder toch verplicht? Na het AMC werd ik overgebracht naar een ander ziekenhuis, in Geldrop, op de afdeling neurologie. Hier zou ik blijven tot er plek was om te revalideren. Daar heb ik voornamelijk aangesterkt en ben ik liefdevol verzorgd.

Revalideren

Toen er plek was in revalidatiecentrum Blixembosch ben ik daar naartoe gebracht. De eerst 2 weken word je geobserveerd en testen ze wat je kunt. Daarna krijg je een training. Ik was natuurlijk zo gemotiveerd voor Aaron! Ik wilde zijn flesje weer geven, hem helpen met boertjes laten en luiers verschonen. Wie had een half jaar geleden gedacht dat ik dat zou wensen? Ik niet.

Bij de intake had ik aangegeven dat mijn arm het belangrijkste is. De rest maakt me niet uit, maar ik wil mijn zoon kunnen vasthouden. De eerste prognose zag er slecht uit.

Lopen zou ik op den duur weer kunnen en lange afstanden in een rolstoel, klinkt goed. Maar mijn arm is afunctioneel, oftewel geen functie, alles wat terugkomt is mooi meegenomen. Het allerbelangrijkste voor mij gebeurt niet. Mijn arm is verlamd.

Ik heb niet gehuild, niet gevloekt en niet getierd. Ik voelde me alleen leeg vanbinnen. Hoe moet ik Aaron verzorgen? Maar Aaron houdt me ook gemotiveerd om door te gaan.

Leren met één arm

Ik wil weer zo goed mogelijk worden, ook al is dat met één hand. Ze leren me nu allemaal trucjes. Als ik mijn arm diagonaal onder het rugje schuif en zijn bovenbeen vastpak, kan ik hem optillen. En als ik hem dan tegen mij aan houd, weet ik weer waarvoor ik het doe.

Ik moet nog van alles leren qua verzorging, en het zal een lange weg zijn. Maar we moeten door voor onze kleine man. We hebben nog steeds als doel dat mama straks achter hem aan rent, alleen niet zo snel…

Wat is nu een sinustrombose?

Door de bevalling zijn er zoveel hormonen vrijgekomen dat er een bloedpropje is ontstaan in de hersenen, in het afvoerende bloed. De hersenen zwellen op waardoor er druk op komt te staan en hersencellen afsterven.

Bij mij was dit in de linkerzijde van mijn hersenen. Daardoor ben ik rechts verlamd en is ook mijn taalgebied aangetast.

Ik ben nu aan het revalideren en leer ook om alles met één hand te doen. Ik ben tenslotte net moeder geworden en wil ook mijn zoon kunnen verzorgen. De oude word ik niet meer, maar we doen een heel eind ons best!