Bevallen van een kindje met het syndroom van Down

Het was 9 april 2018, ’s avonds 20.00 uur… Na een pittige zwangerschap stond mijn bevalling nu echt te gebeuren. Tijdens de zwangerschap had ik veel last van mijn bekken en ik was vervroegd met verlof gegaan. Ik had veel last van harde buiken, dus van mij mocht de kleine man wel komen!

Voorweeën

De weeën kwamen om de 10 minuten. Ze waren nog niet heftig dus ik dacht dat het ook voorweeën konden zijn. Dus: filmpje aan en gedachten proberen te verzetten.

Om 23.00 uur nog hetzelfde verhaal, dus gewoon naar bed gegaan. Ik keek mijn partner aan en zei: “Ik denk niet dat wij vannacht zullen slapen.” En inderdaad, we hebben geen oog dicht gedaan. De weeën werden pijnlijker en ik begon ze ook in mijn rug te voelen.

Om 02.30 uur werd het heftig en besloten we de verloskundige te bellen. Ze kwam langs en constateerde één cm ontsluiting. Ze adviseerde lekker onder de douche te gaan voor wat ontspanning en daarna te kijken of het door zou zetten. We moesten de verloskundige weer bellen als dat zo was.

Onder de douche kon ik het iets beter uithouden, maar na een uur werd ik beroerd en heb ik met verschrikkelijke darmkrampen ongeveer 2 uur op de wc gezeten. Letterlijk alles is eruit gekomen.

Naar het ziekenhuis

Om 7.00 uur werden de weeën nog pittiger en kwamen ze ook sneller achter elkaar. De verloskundige weer gebeld, die 6 cm ontsluiting constateerde. Ze luisterde naar het hartje van de baby en die was veel te laag, dus op naar het ziekenhuis! Eerst aankleden en helaas moest ik ook flink overgeven, maar ja, beter thuis dan in de auto.

In het ziekenhuis aangekomen, moest ik aan de monitor. Toen bleek dat mijn hartslag veel te hoog was. De baby en ik lagen op één lijn, allebei 110!

Na een paar uur aan de monitor en een infuus met weeënopwekkers en glucose, was het zover: ik had 10 cm ontsluiting en mocht persen. Ik had verschrikkelijk veel pijn, had buik-, rug- en beenweeën, maar mocht geen ruggenprik of pijnstillers omdat de hartslag van de baby zo laag was. Daarbij had ik ook al 2 nachten niet geslapen, dus ik was uitgeput.

Op de baarkruk en een knip

Na een uur persen, schoot het nog niet op en werd besloten om de baarkruk erbij te halen. Ik was echt doodmoe en het was een hele klus om van het bed op de kruk te komen. Wat hieraan wel fijn was, was dat mijn partner lekker achter mij zat en ik tegen hem aan kon steunen. Dit gaf een geborgen gevoel.

Vervolgens heb ik weer drie kwartier geperst en nog geen baby. Toen werd eindelijk besloten dat ik wat hulp nodig had. Ik zou ingeknipt worden. Hij werd gezet tijdens een wee, waardoor ik er vrij weinig van voelde.

Ik had liever gezien dat ze dit al eerder hadden gedaan, want na 2 keer persen was onze zoon geboren, precies om 12.00 uur in de middag op dinsdag 10 april. Hij huilde meteen en werd in mijn armen gedrukt, een heel bijzondere ervaring!

De nageboorte kwam direct na mijn zoontje eruit. De verloskundige drukte een keer op mijn buik en het was er al.

Eindelijk aan de borst en goede Apgar-score

Het persen had dus 2 uur geduurd en ik had veel bloed verloren, daarom moest ik gauw op het bed zodat het bloeden niet erger werd door de zittende houding. Tijdens het hechten van mijn knip lag onze zoon lekker aan de borst en keek mij aan.

Er ging een gedachte door mij heen: nee dit zie ik niet goed… hij lijkt op een kindje met Down. Al gauw zette ik dit van mij af. Hij werd helemaal nagekeken en alles was goed. Dan denk je daar niet meer aan! Hij had een Apgar-score van 9/10, dit was super goed.

Mijn zoontje werd aangekleed en lekker bij pappa in zijn armen gelegd. Na een aantal uur had ik met veel moeite gedoucht en geplast. Je mag niet naar huis voordat je geplast hebt. We kregen groen licht en mochten gaan. De kraamverzorgster wachtte ons al op bij thuiskomst. Het was inmiddels 18.00 uur en mijn partner zorgde voor het eten; dit hadden wij wel nodig.

De dag erna was de kraamverzorgster er weer en alles ging goed met de kleine man: hij dronk en plaste en poepte. Niets aan de hand!

Geelzucht

Weer een dag later zag de kleine erg geel. De verloskundige was dit eens met de kraamverzorgster en vond dat er even bloed geprikt moest worden. Dus papa met de kleine naar het ziekenhuis.

‘s Middags kregen wij de uitslag. De waardes waren inderdaad niet goed en onze zoon moest in de couveuse onder de lamp. Dus allemaal weer de auto in naar het ziekenhuis, erg heftig als je net bevallen bent moet ik zeggen!

De kleine man werd uitgekleed en in zijn luier onder de lamp gelegd. Hier moest hij 12 uur onder en dan 12 uur wachten of de waardes beter waren.

Ik moet even met jullie praten…

Aan het eind van de middag kwam de kinderarts bij ons langs in de couveuse-suite, ze wilde even met ons praten… Op zo’n moment schrik je al meteen, want wat is er aan de hand?!

Ze zei voorzichtig dat ze symptomen van het syndroom van Down zagen en dat er bloed opgestuurd was naar Utrecht. De uitslag zouden we na het weekend krijgen.

Het was alsof de vloer onder mijn voeten instortte, ik kon het niet geloven! Niemand die iets gezien of gezegd had, iedereen zei wat een prachtige baby! En dat is hij ook zeker.

Dit was erg heftig nieuws. Na voor mij een traumatische, lange bevalling met intense pijn, kwam dit nieuws echt rauw op ons dak. Alle echo’s tijdens de zwangerschap waren goed, er was geen vermoeden geweest van Downsyndroom. Ga dan je ouders maar eens bellen met zulk nieuws. Dat was erg moeilijk na het eerste telefoontje dat alles goed was…

Na het weekend, wat erg lang duurde, kregen wij de uitslag. Het vermoeden werd bevestigd: onze zoon heeft het syndroom van Down. Het is moeilijk nieuws, maar hij is meer dan welkom! Het is een ontzettend lieve baby en gelukkig, tot zover er onderzoeken gedaan zijn, gezond.

We houden zielsveel van hem

Het heeft tijd nodig gehad, maar de rust is nu wedergekeerd. Wekenlang zaten we in een soort van achtbaan. Ziekenhuis in en uit voor onderzoeken, en veel emoties die je overvallen op de gekste momenten.

Ik heb veel schuldgevoelens: had ik dan toch mijn vermoeden, dat overigens erg kort duurde, moeten uitspreken?! Ik kan het nog steeds niet loslaten, terwijl iedereen zegt: “Niemand die het zag, dus voel je niet schuldig!”

Onze zoon is nu al populair bij iedereen om ons heen, iedereen is gek op hem. Het is een hartendief!

Wij hopen dat hij een goede toekomst tegemoet gaat in alle gezondheid, aan liefde zal het hem in ieder geval niet ontbreken. Wij zeggen regelmatig: “Het heeft zo moeten zijn, hij heeft ons gekozen als ouders en wij zijn trots op hem!” Onze lieverd waar we zielsveel van houden.