Blijf ademen en tel tot tien

Ik merkte het vanochtend al bij het opstaan. Ondanks dat m’n meisje het nog niet zelf kan, leek het alsof ze met het verkeerde been uit bed was gestapt. Of was ze gewoon nog moe? Ze is hangerig en heeft geen zin om op de commode te liggen en verschoond te worden.

Tijdens de fruithap ’s ochtends, die ze normaal tot de laatste hap opeet, is het ineens genoeg. Ze hoeft niet meer. Huilen. Als je geen trek hebt, hoef je echt niet meer te eten hoor meisje. Kom, lekker uit de kinderstoel. We gaan ons klaarmaken om weg te gaan. De boodschappen moeten gedaan worden.

Gemengde gevoelens

Madame zit er niet op te wachten om in haar jas gehesen te worden. Als ze hem even later toch aan heeft, valt ze een beetje. Het lijkt alsof het niet zoveel voorstelde, maar ze moet ineens weer zo huilen. Wat is er toch aan de hand?

Terwijl ik ook mijn jas aan doe, raakt ze helemaal van streek. Ik vind het zielig (dikke tranen biggelen over haar wangen), ik vind het lastig (waar heeft ze last van?), maar ik vind het ook een beetje frustrerend (kunnen we nou de deur uit of niet?).

Blij ei

Ik zucht, maar neem m’n meisje even op schoot. Eerst sputtert ze nog tegen, maar daarna hebben we een fijn, rustig moment. Saampjes, op de grond in de gang. De huilbui lijkt gezakt. Tijd om naar de supermarkt te gaan.

Vanaf het moment dat we de deur uitgaan, is ze weer haarzelf. In het winkelwagentje heeft ze de tijd van haar leven met een zakje paaseitjes dat ik haar gaf. Een knisperende verpakking doet wonderen. Het winkelend publiek kan meegenieten van haar enthousiaste geluiden. Heerlijk, ze is blij.

Opladen

Eenmaal thuis luncht ze goed, we spelen even, ik geef haar nog wat melk. En dat is het tijd voor haar middagslaapje. Bij het uitkleden op de commode is het weer een hoop gedraai en gejammer. Als ik daar wat van zeg, begint ze weer te huilen. Ja zeg, ik hoef toch niet alles goed te vinden?

Gelukkig gaat ze daarna lief in bed liggen. Met haar speentje in haar mond en haar lievelingsknuffel in haar handjes geklemd. Fijn, een dutje zal haar goed doen. Het middagslaapje van m’n meisje betekent ook even tijd voor mezelf. En op zo’n dag als vandaag heb ik dat extra nodig om weer even op te laden.

Dikke tranen

Maar dat kan ik wel vergeten… Na tien minuten hoor ik gehuil van boven komen. Ik kijk het even aan: wordt het minder en gaat ze weer lekker slapen? Nee, het gaat harder. Ik weet dat ze erg overstuur raakt als ik te lang wacht en dat wil ik proberen te voorkomen.

Ik loop naar boven en tref m’n meisje met dikke tranen staand in haar bedje aan. Ik leg haar terug, met speentje en knuffel, streel haar wang, kriebel door haar haartjes.. Ze wordt rustig. Ik zie dat ze moe is. Ik sluip de kamer uit. Ik ben de drempel nog niet over of ze moet alweer huilen.

Van slag

Ik loop door naar beneden. Weer even aankijken maar. Tegen beter weten in, want eigenlijk weet ik dat ze in deze toestand toch niet in slaap valt. Ik ga weer naar boven en tref m’n meisje weer overstuur aan. Ik leg haar weer lekker neer en blijf deze keer wat langer bij haar. Zodat ze lang genoeg rustig is. Dan moet ze toch een keer in slaap vallen?

Ze heeft het direct in de gaten als ik haar kamer weer verlaat. Dit wordt niks… Zou ze in een sprongetje zitten? Dat zou goed mogelijk zijn. Of is het misschien een doorkomend tandje? Ik denk het toch niet, omdat ze nu alleen moet huilen als ik wegga. Of is ze niet zo lekker? Het blijft gissen bij een kleintje. Ik hou het er maar op dat ze even van slag is.

Schuldig

Het blijft nog even doorgaan. Iedere keer dat ze weer moet huilen, loop ik zuchtend de trap op. Mijn geduld raakt nu toch wel een beetje op. Tussen de bezoekjes aan de slaapkamer door, app ik over de situatie naar een vriendin, ook moeder. Ze appt terug dat het heel herkenbaar is en zegt: ‘En dan voel je je ook schuldig tegenover haar dat je het niet zo goed kan hebben en voel je je nog rotter. Of heb ik dat alleen maar?’. Nee, daar is zij helemaal niet de enige in! Dat heb ik ook.

Het lastige is: ik weet ook wel dat ze het niet expres doet. Het is voor haar ook niet leuk als ze even niet in haar hum is, of dat de wereld even op z’n kop staat door alle ontwikkelingen. Maar voor mama is het ook even niet leuk. En ja, ik ken m’n meisje toch wel langer dan vandaag? Ik zie dat ze moe is, dus denk echt dat het beter is als ze gaat slapen. Maar ja, die kleintjes kan je nu ook weer niet dwingen om te slapen.

Net als ik denk: dit was de laatste keer en anders gaat ze maar weer mee naar beneden, wordt het ineens toch stil daarboven…

Energie

Het is avond. M’n meisje ligt net in bed. Ze ging wederom lief liggen, met haar knuffel in die lieve kleine handjes. Terwijl ik naar haar keek denk ik: wat ben je toch mooi. Ik geef haar een knuffel, een kus, doe het slaapliedje aan en sluip op mijn tenen naar beneden. Het blijft stil, en ook een half uur later is het nog stil. Fingers crossed…

Ik denk terug aan vandaag. Natuurlijk was het niet de hele dag drama. Na haar middagslaapje ging het goed en zijn er ook weer vrolijke momenten geweest. We hebben gespeeld, door de kamer gekropen en gelachen met kiekeboe. We oefenden ‘klap eens in je handjes’; ze doet me na en kijkt zo blij. Nu de rust is teruggekeerd, lukt het beter om te relativeren.

Iedereen heeft weleens haar dag niet. Zo ook m’n meisje. Natuurlijk is het niet alleen maar kommer en kwel. Maar toch, op zo’n dag als vandaag overheersen de moeilijke momenten. Dan kost het wat meer energie om mama te zijn…