3 opties: afwachten, medicatie of curettage

Afwachten, medicatie of curettage

Dit waren de opties die ik vaag mee heb gekregen toen ik verdoofd tegenover de verloskundige zat vlak nadat we het slechte nieuws van de missed abortion kregen.

Wacht, stop, nee! Het sprankje hoop dat ik had, wordt in een keer zo snel van mij afgenomen. Mijn hoofd bonkt door alle vragen en de tranen die naar buiten willen. Ik moet dingen beslissen waar ik helemaal niet over na wil denken.

Al snel kijk ik mijn vriend aan en zeg dat ik minimaal een week wil afwachten om te kijken of er iets op gang komt. De verloskundige is ontzettend aardig en begripvol en geeft aan me over een week weer te bellen.

We lopen de kamer uit en passeren de wachtkamer waarin een aantal vrouwen met bolle buiken zitten. Ik vloek in mijn hoofd, want dat is het laatste wat ik op dit moment wil zien. Eenmaal buiten barst ik in tranen uit, wat de komende uren niet zal stoppen.

Het wachten kan beginnen

Eenmaal thuis zitten we samen dicht tegen elkaar aan op de bank en besluiten we onze ouders en beste vrienden op de hoogte te brengen dat ik zwanger was, maar dat het niet goed is gegaan. Mijn moeder staat al snel op de stoep en het is fijn om weer even goed te huilen en erover te praten.

De week die daarop volgt, krijg ik ontzettend veel steun, kaartjes en lieve berichten. Helaas komt er niks op gang. De misselijkheid blijft aanhouden, dus na een week ben ik er helemaal klaar mee! Mentaal is het echt een enorme struggle om jezelf zwanger te voelen, maar het niet meer te zijn.

Ik kan de dag erna al bij de gynaecoloog terecht. Zij maakt nog een echo om het écht zeker te weten. De opties die ik nu heb zijn tabletten of een curettage onder narcose. Ze raadt me de tabletten aan, en daar heb ik zelf ook het beste gevoel bij. 2x een dosis van 4 tabletten waar 24 uur tussen moet zitten. Ik heb de tabletten opgehaald bij de apotheek en ben naar huis gegaan.

Daar gaan we dan…

De dag erna vind ik het toch best spannend, omdat ik niet weet wat ik moet verwachten. Mijn vriend is ook thuis omdat ik niet alleen mag zijn. Na een tijdje aarzelen, breng ik de tabletten in en ga op de bank liggen om wat tv te kijken. Na een uurtje begint er wat te rommelen, maar niks noemenswaardig.

2 uur later word ik overrompeld door enorme krampen, heb last van bloedverlies en niet veel later verlies ik (denk ik) het vruchtje en alles wat daarbij hoort. Wow, dat was even enorm pijnlijk en confronterend!

De dagen erna verdwijnt de misselijkheid en voel ik me steeds minder zwanger. 2 weken na de tabletten mag ik op controle komen. Gelukkig is alles schoon en geeft de gynaecoloog aan dat er zelfs alweer een nieuwe cyclus op gang is gekomen. Gelukkig dus geen nabehandeling meer! Alles is alweer aan het herstellen. Dat nieuws doet me goed, want zo zijn we weer een stap verder.

Nieuwe ronde, nieuwe kansen

Inmiddels zijn we een paar weken verder en heb ik vooral mentaal moeten herstellen. Veel praten heeft me enorm geholpen om het een plekje te kunnen geven en weer vooruit te kunnen kijken. Het is onvoorstelbaar hoeveel vrouwen ik heb gesproken die soms wel meerdere keren een miskraam hebben gehad! Het blijft op de een of andere manier nog een soort van taboe.

Misschien lees je dit en maak je het op dit moment mee of heb je het meegemaakt, maar voel je alsjeblieft niet alleen! Praat erover als je dat fijn vindt en geef jezelf vooral de ruimte en tijd om het te verwerken.