De definitie van ‘vies’ weer

Stampen in de plassen

Buiten is het intussen droog geworden. Terwijl mijn dochter de laatste overdracht nog naroept, zie ik vanuit mijn ooghoek dat mijn kleinzoon van 3 enthousiast op een grote plas af rent… Ik zie nog net de twinkeling in zijn ogen. En terwijl ik hardop “NEEEEEE!” roep, plonst hij met beide benen in een plas!

Trots op zijn grote sprong en al het water dat om hem heen spat, lacht hij mij breeduit toe. De andere twee kleinkinderen liggen gelijk in een deuk en ook ik kan een glimlach niet onderdrukken als ik zijn koppie zie.

In de auto op weg naar school, zie ik een waanzinnig mooie plas. Voordat ik kan nadenken of dit nu wel verstandig is, kijk ik snel in de spiegel of ik niemand nat maak als ik erdoorheen rijd. Als de kust veilig is, roep ik tegen de kids: “KIJK!”, en het water spat hoog boven de auto uit. De kinderen gieren het uit.

Regen is vies, of toch niet?

Eenmaal op school aangekomen, laad ik mijn kroost uit en kan mijn werkdag op de naastgelegen kinderopvang beginnen. Vanuit mijn kantoor kijk ik op het speelplein uit. Het plein oogt mistroostig met het grijze weer en de vele plassen. Echt een dag om in bed te blijven liggen, denk ik stiekem.

Na het fruit is het weer tijd om te spelen en hoor ik een gezellig kabaal op de gang. Natuurlijk ga ik even kijken. De Rakkers (2-4 jarigen) gaan buiten spelen en bij de deur krijgt iedereen een eigen parapluutje om mee naar buiten te gaan. Vrolijk ronddraaiend zie ik al die gekleurde parapluutjes over het plein huppelen. De kinderen hebben de grootste lol en van die paar regendruppels hebben ze blijkbaar geen last. Van zo’n tafereeltje moet je wel vrolijk worden.

‘s Middags loop ik bij de BSO 8+ naar binnen. We hebben daar elke middag 20 kinderen en met dit “vieze” weer had ik er ook 20 binnen verwacht. “Wat heb je het rustig,” zeg ik tegen de pm-er, “waar zijn je kinderen?”. “Met de bal onder de arm naar het voetbalveld! De kinderen hadden op school al bedacht een wedstrijdje te houden en die laten zich echt niet tegenhouden door een beetje nattigheid,” vertelt ze mij.

Nieuwsgierig kijk ik even om de hoek naar het voetbalveld. De kinderen zijn druk in de weer met hun spel en lijken inderdaad geen last te hebben van het weer. Op mijn vraag of ze zich goed vermaken, roepen ze enthousiast: “Je kunt nu goede slidings maken, joh!” Eén van de voetballers voegt gelijk de daad bij het woord en laat zijn benen onder de bal schieten terwijl hij op zijn billen verder glijdt.

Vies weer? Leuk weer!

‘s Avonds als ik thuiskom, vraagt mijn man: “Hoe was het op je werk? Zeker een lange dag in de kinderopvang met dit vieze weer? De kinderen zullen zich dan vast niet zo goed vermaken.”

“Nah,” zeg ik bedenkelijk, terwijl ik mijn dag overdenk. “De definitie ‘vies weer’ kennen waarschijnlijk alleen de ouders. De kinderen vinden vies weer juist heerlijk!”