Van volledig afhankelijk, naar een eigen willetje in 1 jaar

Bij de geboorte nog zo hulpeloos en volledig afhankelijk van de ouders, en dan met 1 jaar al zo veel bereikt. Het eerste tandje, de eerste groentehap, zitten, kruipen, optrekken, herkennen en dan ook al een eigen willetje hebben. Ja, het is echt hard werken, zo’n eerste jaar! En wat is het toch fijn dat wij als kinderopvang ouders en kinderen daarin mogen bijstaan. Want wij leven volop mee.

Leuk nieuws? Ja!

Als ik samen met mijn man op het strand lig in Griekenland en heerlijk van mijn vakantie geniet, hoor ik een appje op mijn telefoon binnenkomen. Slaperig graai ik in mijn tas om mijn mobiel te pakken. Ik ben gelijk alert als ik begin te lezen en kan een glimlach niet onderdrukken. Yes… wat fijn, denk ik.

Mijn man, die mijn big smile ziet, vraagt: “Leuk nieuws gekregen?” “Ja,” zeg ik enthousiast, “een appje van de Plutogroep (babygroep op het kinderdagverblijf). Kleine Bob heeft net zijn eerste stapjes gezet!”

In gedachten zie ik dat kleine mannetje stuntelig van de ene kant naar de andere kant van de groep lopen. Uiteraard heb ik in de vakantie een achterwacht voor als er zich calamiteiten voordoen, maar ze weten dat ze mij voor leuk nieuws altijd mogen storen. Ik stuur een paar duimpjes terug en val weer terug op mijn strandstoel. Wat hebben wij toch een heerlijk werk, denk ik genietend.

Mijlpalen: een bevestiging in de ontwikkeling

Die mijlpalen zijn niet voor niets mijlpalen. Je ziet zo’n kleintje groeien en het is toch weer een bevestiging in de ontwikkeling. Wie kent het niet, dat je als mama en papa oefent met je kleintje om als eerste ‘mama’ of ‘papa’ te zeggen (of opa, oma, tante, zusje, broertje…).

Op het kinderdagverblijf is het al niet anders met de collega’s onder elkaar. Als ze tijdens het verschonen een heerlijk een-op-eenmoment hebben en lekker aan het tutten zijn met zo’n kleintje, hoor ik regelmatig: “Kom eens bij Linda, zeg maar: Lin-da.” En alles wat de kleine terugbrabbelt lijkt in haar oren altijd op Lin-da. Ook als een ouder binnenkomt en zegt dat de kleine thuis hun naam heeft genoemd, gloeien ze van trots. Het blijft bijzonder, van elk kindje weer.

Mijlpalen, je hele leven lang

Mijlpalen; ze houden niet op bij het eerste jaar. Ons hele leven bereiken we ze, steeds weer opnieuw: voor het eerst naar de basisschool, je eerste zwemdiploma, je eerste verliefdheid en het daarbij behorende liefdesverdriet. Het voortgezet onderwijs, afstuderen, samenwonen, je eerste kindje… Zo lijkt de cirkel weer rond.

Laten we als volwassenen niet vergeten onze mijlpalen ook te vieren. Het hoort bij het ontwikkelen, en dat doen we ons leven lang.