Door de ogen van een papa: 41 weken en zes dagen wachten

Familie, vrienden, kennissen, collega’s en buurtgenoten vragen je wekenlang: ‘En, is er al wat?’, alle krampjes lijken het begin van de bevalling in te luiden, je vrouw gaat steeds moeilijker lopen en heel eerlijk; op een gegeven moment ben je er ook wel een beetje klaar mee. Die kleine mag nu toch echt wel iets van zichzelf laten zien!

Het wachten waard

Op maandag 10 oktober, de dag dat Laura’s vliezen kunstmatig gebroken werden, begonnen de weeën. Wij zijn er helemaal klaar voor!, dacht ik. Rond 16.00 uur begon het in haar buik te borrelen en rond 20.00 uur leken de weeën met een vaste regelmaat te komen en in hevigheid toe te nemen. Een reden om de verloskundige te bellen. Zou ze het verlossende woord geven: de bevalling gaat beginnen?

De verloskundige was er binnen een kwartiertje en al vrij snel werd duidelijk dat het om voorweeën ging. Nog maar 3 centimeter ontsluiting, net zoveel als bij de laatste keer strippen. Wat een teleurstelling! Want voorweeën doen helaas niet erg veel, ze zorgen in ieder geval niet voor ontsluiting. Mentaal gezien was dit – voor mijn doorgaans ijzersterke vrouw – behoorlijk slopend. Je vrouw op zo’n manier zien worstelen is moeilijk!

Voorweeën, voorweeën en nog eens voorweeën

De voorweeën duurde van 16.00 uur ’s middags tot 05.00 uur de volgende ochtend. De regelmaat nam af. Soms volgden weeën elkaar binnen twee minuten op, daarna liet het weer even op zich wachten. Ik besloot om 05.00 uur toch nog maar een keer de verloskundige te bellen. Laura had namelijk zichtbaar moeite de voorweeën op te vangen en had veel bloedverlies. Ik voelde me machteloos. Uren heb ik nagedacht over hoe ik deze situatie gemakkelijker kon maken voor mijn vrouw. Maar dat kan ik niet. Lastig hoor!

We werden een beetje moedeloos, want het echte werk moest nog beginnen! Doordat er nog steeds vaak een minuut of tien tussen de weeën zat, dacht de verloskundige opnieuw aan voorweeën. Advies: toch proberen om ergens wat rust te vinden. Makkelijker gezegd dan gedaan!

Na dat telefoontje werden de weeën steeds heftiger, maar bleven erg onregelmatig. Rond 06.30 uur zat mijn vrouw er helemaal doorheen. Toen ze aangaf drang te hebben om naar het toilet te gaan, maar niet kon, heb ik met gepaste spoed de verloskundige gebeld.

Als aanstaande papa ben ik degene die helder moet nadenken en als ik het me goed herinner, heb ik ergens gelezen dat je dit gevoel krijgt bij persweeën. Gelukkig was de verloskundige binnen een kwartiertje in huis en na de controles bleek dat Laura 10 centimeter ontsluiting had! Wow, dat zagen we niet aankomen. Wat een opluchting!

Snel de auto in en naar het ziekenhuis!

De dienst van onze verloskundige zat er inmiddels al een tijdje op, dus werd Laura opgehaald door Sara, een andere verloskundige van dezelfde praktijk. Ik reed achter hen aan en moest flink op het gas trappen om ze bij te houden. Een scène die in een film niet misstaan had!

Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis zijn we met de verloskundige naar de verloskamers gegaan. Geweldig om je zwangere vrouw naar de plek te brengen waar de bevalling echt begint. Je voelt je eindelijk nuttig!

Het moment was aangebroken. De baby kon geboren worden. Laura hoefde de persdrang niet langer te negeren. Het was inmiddels 08.45 uur en alles was geïnstalleerd in de verloskamer. Onze verloskundige, een verpleegster en een leerling-verpleegkundige maakten deel uit van het team dat samen met ons onze baby op deze wereld zou gaan zetten. De rust in mijn hoofd keerde terug. We zijn in het ziekenhuis en het gaat nu gewoon echt beginnen!

Onregelmatige weeën. Story of our life inmiddels, of liever gezegd dat van ons ongeboren kindje. Ook de persweeën kwamen niet erg snel achter elkaar en daardoor moest Laura extra hard haar best doen om alles uit een wee te halen. Dat lukte haar fantastisch!

Met enorme inzet en kracht (en support van het bevallingsteam) had ze slechts een uur en een kwartier nodig om onze zoon Marshall op de wereld te zetten. Wow. Wat ben ik trots op mijn vrouw. En wat ben ik trots op die kleine!

Een wonder, ons wonder

Onbeschrijflijk is het gevoel dat je voelt als een klein, onder het slijm en bloed bedekt pakketje dan eindelijk op de borst van je vrouw ligt. Pure liefde, geluk en trots zijn gevoelens die in me opkomen, maar de lading niet dekken. Je wacht samen al maanden op deze dag, bereidt je voor en leeft ernaartoe. En toch is het onwerkelijk en onbeschrijflijk wat je overkomt. Een wonder. Ons wonder.