Blog: Met spoed

‘Linsey, we moeten naar het ziekenhuis. De placenta laat niet los en je verliest op dit moment teveel bloed.’ Er wordt nog gevraagd of we het met de auto aandurven of dat ik liever heb dat er een ambulance wordt gebeld. Ik staar naar jouw levenloze lichaampje op mijn borst. Bijna een uur geleden ben je geboren, lieve Tom. Nog zo klein, maar al zo volmaakt. Een grote wens, ons kleine wonder. Waarom kunnen we hier niet gewoon met jou achter blijven?

Ik denk na over de vraag van de verloskundige als Tim met een verschrikte blik de woonkamer in loopt. Hij draagt een rugzak, wat schone kleding en een stapel oude handdoeken. Ik hoor hem vragen of zoveel bloedverlies normaal is. Opnieuw volgt er een felle wee en ik kronkel wat over de bank. De verloskundigen proberen een dam te bouwen. Een dam van handdoeken, zodat het bloed niet wegstroomt. Van de bank op het kleed.

Hoewel ik een paar minuten geleden nog optimistisch was en me misschien alleen druk kon maken over het niet in huis hebben van zoveel maandverband, voel ik me nu onrustig. Ik merk dat ik weg zak, moeite heb met praten en de wereld ineens zo wit lijkt. Ik hoef de eerdere vraag niet meer te beantwoorden. De ambulance wordt gebeld.

Vijfendertig veel te lange minuten later wordt de brancard onze woonkamer ingereden. Jeetje, wat duurde dat wachten lang. Het bleek een miscommunicatie. Excuses volgen, maar ‘het geeft niet,’ hoor ik mezelf zeggen.

De grote salontafel wordt met kleed en al verschoven. Ik hoor de geluiden, maar het dringt niet meer tot me door. Ik kijk tussen de gordijnen door naar buiten waar het leven rustig verder gaat.
Er wordt een infuus geprikt en met plakkers ga ik aan de hartbewaking. De doordrenkte handdoeken worden in een vuilniszak gepropt en hangen aan de digitale weegschaal van de verloskundige. In plaats van ons kindje, wordt daar nu mijn bloed gewogen. Ruim anderhalve liter tot nu toe. Geen idee of dat veel is. De zwaailichten gaan aan, net als de sirene… dus ik denk het wel.

Binnen tien minuten zijn we in het Maasstad Ziekenhuis. Een plek waar zo veel herinneringen liggen. Mooie, maar ook hele verdrietige. Op de afdeling Triage staat er een heel team voor me klaar. Op dat moment besef ik dat het menens is. Ik mag een paar keer persen terwijl de gynaecoloog de placenta probeert los te trekken. Met een tang en zonder verdoving. Het doet verschrikkelijk veel pijn, omdat de adrenaline mist. En tegelijkertijd het kindje waar ik de pijn met alle liefde voor over zou hebben. Het lostrekken gaat moeizaam. Ik krijg een tweede infuus en er wordt bloed afgenomen vanuit mijn voet en liezen. Mijn bloeddruk daalt snel, mijn oren suizen en ik weet niet meer wat ik hoor of moet zeggen.

‘Je ziet nu veel artsen rennen en het klopt dat er wat paniek is. Je blijft veel te veel bloed verliezen. We gaan nu direct naar de operatiekamer voor een curettage. Laat het over je heen komen. We gaan ons uiterste best voor je doen.’ Ik probeer in de ogen van de arts te kijken, maar de hele kamer staat vol. Ik weet niet wie er tegen me praat en hoe ik nu moet reageren. Ik laat het maar gebeuren.
Tim staat de hele tijd naast me. Hij knijpt me in mijn arm. Ik ben niet alleen, we doen dit samen. Maar dan…

Tim mag niet meer mee. Er is geen tijd voor afscheid. Geen kus of knuffel. Geen ‘ik hou van je’ of ‘tot straks, honnepon.’
We racen over de gangen en niet veel later hoor ik de sussende woorden van de anesthesist dicht bij mijn oor. Of ik wil proberen aan iets fijns te denken, hoe moeilijk dat nu ook is. Ik denk aan jou, lieve Tom. Hoe jij groter had mogen groeien, met een ondeugende glimlach op je gezicht. Hoe graag ik je had willen voeden, in bad had willen doen. Hoe ik je met liefde had willen overladen met de allerzachtste kusjes… en dan val ik in slaap.