Deel 2: Honderdveertig slagen per minuut

Halsoverkop vertrokken

“U wordt morgenochtend opgeroepen voor een CT-scan in het ziekenhuis van Rotterdam. Uw bloedwaardes zijn niet in orde en uw hartslag wil zonder medicatie maar niet dalen. We maken ons zorgen om u, maar dat zal u begrijpen. Voor nu mag u met deze medicatie naar huis.”

Verdwaasd kijk ik wat voor me uit. Mijn moeder is gelukkig direct naar het ziekenhuis gekomen toen ik haar belde vanuit de stadsbus. Halsoverkop ben ik vertrokken vanuit huis met mijn 3 maanden oude dochter in de kinderwagen. Alsof ze het aanvoelde, liet ze zich gemakkelijk verschonen en gaf ze onderweg geen kik.

Drie generaties sterk zaten we in de wachtkamer. Waar ik me afvroeg waarom ze mij met stress-symptomen op de spoedeisende hulp wilden zien. Wat zouden ze wel niet van me denken?

Even helemaal alleen

Gelukkig word ik al snel binnengeroepen en begint het circus aan onderzoeken. Er wordt opnieuw bloed afgenomen. Er worden foto’s van mijn longen gemaakt en ook mijn hartslag monitoren ze urenlang. De verpleegkundigen zijn vriendelijk. De artsen kijken bedenkelijk. Maar niemand zegt iets.

Op de monitor zie ik dat mijn hartslag inmiddels de honderdveertig slagen per minuut aantikt, terwijl ik eigenlijk gewoon een dutje probeer te doen. Als ‘leek’ begrijp ik natuurlijk ook wel dat dát niet helemaal gezond is.

“Lins, vind je het goed als ik Sharaï meeneem naar huis, zodat ze daar lekker kan gaan slapen? Als ze in haar eigen bedje ligt en haar vader thuis is, kom ik weer naar je toe.” Gek genoeg wil ik nu heel egoïstisch zijn. Wil ik vragen of ze hier gewoon wil blijven. Dicht bij mij. Ik vind het spannend en ik ben bang. Ik heb mijn moeder nodig. Ze ziet het en geeft me een hele dikke knuffel. Maar het is goed.

Ik knuffel mijn kleine meisje en ze begint te happen naar mijn neus. “Morgenochtend als je wakker wordt, ben ik weer bij je. Lieve kleine vriendin van me.” Ik fluister de woordjes in haar nekje en geef haar een dikke smakkerd op haar buik.

Stabiel

Mijn moeder verlaat samen met mijn dochter de kamer en opeens vult het gepiep van verschillende monitoren de ruimte. Ik krijg een infuus aangeprikt. Er wordt wat met Latijnse namen gesmeten. Maar uiteindelijk daalt mijn hartslag naar normale proporties voor een meid van achtentwintig jaar. “We houden uw hartslag nog een uur in de gaten en als deze stabiel blijft, mag u voor de nacht weer naar huis.” Het klinkt fijn, maar niet hoopgevend.

De verpleegkundige schudt mijn kussen op, laat het hoofdeinde van het bed wat zakken en sluit het witte gordijn om me heen. “Ga maar wat proberen te slapen. Morgen wordt ook nog een spannende dag.”

Ontroerd

Als ik na een zwoele vakantiedroom mijn ogen weer open doe, zie ik twee blije gezichten om het hoekje gluren. De twee koppies van mensen die ik al heel mijn leven ken. Ze hebben me gemaakt en opgevoed.

“We mogen je mee naar huis nemen lieverd.” Mijn moeder drukt een zoen op mijn wang en mijn vader pakt mijn rechterhand vast. Ik zie dat ze ontroerd zijn en het raakt me. Op een fijne manier. Ik ga met mijn ouders mee, tussen hen in. Arm in arm. Op weg naar mijn meisje. Mijn lieve kleine vriendin. Ik wil haar knuffelen en overladen met kusjes. Zeggen dat ik er weer ben en voor altijd bij haar blijf. Ik glimlach en stiekem maakt mijn hart een sprongetje. Morgen zien we wel weer verder.