Deel 1: ‘Ouwe zeur’

Een tandeloze lach

Vanuit de badkamer sla ik een handdoek om me heen. Mijn natte haar druppelt nog na en laat een spoor achter op de overloop. Ik loop naar de slaapkamer en trek de weegschaal naar me toe. Met gesloten ogen en ingehouden adem stap ik voetje voor voetje op de ijskoude plaat. Ik laat de handdoek van me afglijden en bereid me voor op wat er komen gaat. Drie, twee, een… kak. Eenenzestig kilo. Ik zucht diep en raap geïrriteerd de handdoek van de grond op.

“Lins, Sharaï heeft honger. Kun je haar zo voeden?” Snel gris ik mijn ochtendjas van het haakje en loop ik in de richting van het gemopper. Vastberaden om de weegschaal even te laten voor wat het is, tover ik een glimlach op mijn gezicht. Nog voordat ik mijn stem gebruik, schiet jouw gezichtje mijn kant op. Twee helderblauwe ogen trek je tot spleetjes. Een tandeloze lach, zo lief. Je beentjes trappelen zich suf, omdat je vast nog niet weet hoe je zwaaien moet.

“Hallo lieve kleine vriendin van me. Heb je zo’n honger?” Mijn neus begraaf ik in je buikje en voorzichtig pak ik je op. Ik schuif mijn borst richting je mond en knijp er wat in terwijl je gulzig begint te drinken. Nog net genoeg voeding voor ons vaste ochtendritueel. Helaas heb ik het niet voor het zeggen en heeft Moeder Natuur besloten dat drie maanden borstvoeding geven voldoende is geweest. Overdag drink je nu opgeloste melk uit een fles, maar ’s morgens genieten we nog even van ons momentje samen.

Eenenzestig kilo

Tijdens het drinken strooit Klaas Vaak ondertussen wat slaapzand rond. Met een voorzichtige glimlach vertrek je naar de allermooiste dromen. Terwijl je nog heerlijk even tegen me aan ligt en je handje zich om mijn wijsvinger heen vouwt.

Eenenzestig kilo. Het getal laat een echo achter in mijn hoofd. Mijn hartslag versnelt en ik krijg het bloedheet. Ik pak mijn telefoon van de vensterbank en open internet. ‘Versneld afvallen na een bevalling’. ‘8 tips voor snel en verantwoord afvallen’. ‘Afvallen na je zwangerschap en alles wat je erover wil weten.’ Gevolgd door ‘De extra kilootjes moeten er wel weer van af.’

Kennelijk leef ik de droom van iedere kersverse moeder. Ik val juist af en vreet me vervolgens helemaal scheel aan beschuit met Muisjes, taart en zakken chips. Ik realiseer me dat ik niet mag klagen, maar toch zit het me niet lekker dat ik zoveel gewicht ben verloren. Daarom bel ik diezelfde dag nog de huisarts voor advies.

Spoedgeval

“Dus je bent in drie maanden tijd 24 kilo afgevallen? Zonder daar ook maar iets voor te doen?” Even denk ik dat deze huisarts me ook niet serieus neemt. ‘Ouwe zeur’ moet vast in zijn hoofd opkomen. Van achter zijn bureau kijkt de dorpsdokter me bedenkelijk aan.

“Heeft u verder nog klachten?” Ik denk na en ik twijfel of ik nu ook nog moet vertellen van mijn hoofdpijn en hartkloppingen. Ik heb het woord ‘stress’ nog niet op mijn voorhoofd staan, maar ik vermoed dat ik binnen twee minuten de stempel in ontvangst kan nemen.

En toch besluit ik open kaart te spelen. Ik vertel over de aanhoudende hoofdpijn. De hartkloppingen en het opgejaagde gevoel. Hij vertelt over het moederschap, het wennen en alles wat er op me af komt. Maar gelukkig weet ik hem ervan te overtuigen dat ik een bloedonderzoek wil. En hij probeert me ervan te overtuigen dat ik gewoon nog even wat moet schakelen.

Al een paar uur na het bloedonderzoek word ik opgebeld door een plaatsvervangende huisarts. Het is woensdagmiddag 16.30 en mijn eigen dokter heeft geen dienst. “Mevrouw, het is belangrijk dat u zo snel mogelijk naar het ziekenhuis komt.”

Felroze konijntjespyjama

Buiten is het al schemerig aan het worden en in de spiegeling van de glazen pui zie ik mijn zeer charmante spiegelbeeld. Ik draag een felroze pyjama met witte konijntjes. Mijn haar zit in een slordige staart en van make-up of enige verzorging van mijn uiterlijk is vandaag geen sprake. Ik ben ziekgemeld, maar volgens de huisarts gewoon een beetje overspannen.

“Ik, uhm… Ik kan helaas niet komen. Mijn dochter ligt te slapen en verder is er niemand thuis. Kunnen we de afspraak verzetten?” Ik hoor het mezelf zeggen en ik realiseer me hoe belachelijk dit moet klinken.

“Dan neemt u uw dochter maar mee. Ik verwacht u binnen een half uur op de spoedeisende hulp. U kunt zich melden zonder patiëntenkaart met een geldig legitimatiebewijs.” De verbinding wordt verbroken. Er is geen speld meer tussen te krijgen.

Lees hier deel twee van dit drieluik.