Ongewenste adviezen van wildvreemden: rot op!

Lekker laten gaan

“Goh, toch flesvoeding? Ik vind het altijd knap hoe jonge moeders hun intuïtie volgen. Ook als zij om zich heen horen dat flesvoeding helemaal niet zo goed is. Borstvoeding schijnt veel beter te zijn. Het is ook veel makkelijker hè, om gewoon een flesje klaar te maken met poeder uit de supermarkt?”

Met een vriendelijke blik incasseer ik de opmerkingen en richt me weer op het kleine hoopje geluk in mijn armen. Ik zit aan een tafeltje voor twee met een groot glas dampende thee voor mijn neus. Buiten is het ijzig koud en het begon al een beetje te sneeuwen. En hoewel de kerstdagen voor de deur staan, is het gelukkig nog erg rustig in de winkels.

Aan de kinderwagen hangen twee grote tassen vol met jurkjes, rompertjes en stoere meidenkleding. Klaar voor de feestdagen, maar ook al stiekem een beetje voorbereid op die volgende grote stap. De kinderopvang.

Ik heb nog ruim drie weken verlof, maar het liefst zet ik op iedere nieuwe dag de tijd even stil. Geniet ik van momentjes zoals deze. Ons zoveelste avontuur. Samen.

Bemoeienis van een wildvreemde

“Heb je wel borstvoeding geprobeerd? Of vond je het te veel gedoe?” Langzaam draai ik mijn gezicht opzij. Ik kijk in de groene ogen van de wat oudere dame. Ik trek een bedenkelijk gezicht en vraag me van binnen af waar deze vrouw zich in vredesnaam mee bemoeit.

“Je hoort ook weleens dat kleintjes wat molliger kunnen worden van flesvoeding. En dat is bij jou ook wel een beetje te zien, hè?” Nog voor ik het door heb, wurmt de brutale tante haar hand richting het gezicht van mijn baby. Vluchtig met haar elleboog langs mijn borst. Om vervolgens in de bolle wangen van mijn kindje te knijpen. Met haar wildvreemde en hoogstwaarschijnlijk ongewassen tengels.

De serveerster: mijn reddende engel

De tranen springen in mijn ogen, omdat ik niet weet wat ik moet zeggen. Mijn hartslag schiet omhoog, omdat ik juist van alles wil zeggen. “En nu is het tijd om deze liefdevolle moeder met rust te laten,” zegt de serveerster stellig. Ik ben opgelucht. Omdat zij wel iets durfde te zeggen. Ik kijk omhoog en ik bedank de serveerster met een voorzichtige glimlach.

“Mag ik?” Ze kijkt naar de stoel naast me en neemt plaats. “Wat een prachtig meisje. Is het je eerste?” Ze knikt naar Sharaï en met een nog wat beverige stem weet ik uit te brengen dat het inderdaad mijn eerste kindje is. De serveerster stelt zich voor als Claire en vertelt me dat ze zelf ook moeder is van twee kinderen. Een jongen van drie en een dochter van zeven.

“Mensen zoals zij zijn helaas niet zeldzaam.” We turen beiden in de richting van het vervelende mens. De vrouw trekt haar jas aan en lijkt zich van geen kwaad bewust. Zodra het haar opvalt dat we kijken, zwaait ze waarna ze vertrekt. Zelfvoldaan. Misschien zelfs een beetje trots.

“Ik heb wel borstvoeding gegeven, maar na vier weken hield het ineens op,” begin ik zachtjes. “Loodzwaar vond ik het om over te stappen op de fles. Maar een andere keuze had ik niet.” Claire knijpt me zachtjes in mijn hand en zegt me dat ik het fantastisch doe. Zolang ik maar in mezelf blijf geloven. En mijn moedergevoel blijf volgen.

Ze staat op, trekt haar schort recht en loopt vrolijk op een ouder echtpaar af. Handenwrijvend komen ze het restaurant binnenlopen. Roodgloeiende wangen en een jas vol dwarrelende sneeuw.

“Wij gaan zo ook maar eens de kou trotseren, lekker ding.” Ik zet de leeggedronken fles op het tafeltje en verstop mijn gezicht in haar wangetjes. Ik kus ze en streel ze. En ik sluit af met een dikke klapzoen.

Als je struikelt vang ik je op

Sinds je geboren bent, weet ik dat ik je met de wereld zal moeten delen. Dat de wereld een mening heeft. Een goed bedoeld advies. Dat ik het goed kan doen. Maar in diezelfde ogen tegelijkertijd ook hartstikke fout.

Ik til je op mijn schouders en ik laat je net iets verder kijken. Daar waar dromen zich vormen en doelen ontstaan. Je mag vooruitrennen, ontdekken. Dansen en huppelen. En als je struikelt, lieve meid. Als je struikelt, vang ik je op.