De eerste dag alleen met mijn allergrootste liefde

Herstel na de bevalling

De zwelling is verdwenen en ook het borduurwerk heeft zich keurig hersteld. Hoewel de wat stugge verpleegkundige haar eerste steekjes zonder verdoving opzette, heeft ze het met verdoving tot een mooi einde weten te brengen.

Mijn buik daarentegen voelt nog steeds aan als zacht gerezen brooddeeg. En ook de donkerbruine streep is nog goed zichtbaar. Maar al met al heb ik echt niet te klagen. En is er, zeker als ik mijn strakke jeans draag, weinig meer te zien van die enorme buik die ik twee weken geleden nog met me mee droeg.

Gebrabbel

Het kleine meisje naast me begint wat te brabbelen. Ze ligt in een wit houten wiegje. Pal naast mijn bed. Ze heeft haar voetjes vast en is wild aan het bewegen. Ze kijkt naar het plafond en vertelt de wereld boven haar de mooiste verhalen.

Ik krul mezelf nog wat op in bed, vouw mijn hand onder het kussen en besluit nog even in stilte te genieten van deze kleine actrice. Plots schreeuwt ze de slaapkamer wakker en gaat ze snel weer verder met haar verhaal. Kennelijk wilden de sterren niet luisteren.

“Hé kleine boef”, fluister ik. Haar kleine hoofdje schiet opzij en ik word beloond met een gulle glimlach. In boekjes en tijdschriften lees ik dat er rond week zes een voorzichtige glimlach op het gezicht van je kindje zal verschijnen. Het zal dan ook wel een stuiptrekking zijn. Maar dan wel de allermooiste.

Ik haal mijn kleine meisje uit haar wieg en druk mijn neus in haar heerlijke zoete haartjes. Ik merk dat haar babygeur langzaam verdwijnt en wordt overgenomen door de geur van wasverzachter en babylotion. Ze zouden een zeepsoort moeten maken dat ruikt naar die allerlekkerste geur van een pasgeboren baby.

Meidendag

Samen dansen we door de slaapkamer op het ritme van Hansje Pansje kevertje. Talloze keren heb ik voor haar gezongen toen ze nog veilig rondzwom in mijn buik. En vandaag zing ik het voor haar, omdat we voor het eerst weer alleen samen zijn. Samen sinds de dag dat zij ter wereld kwam.

“We gaan er eens een echte meidendag van maken, lieve Sharaï.” Op het moment dat ik de woorden uitspreek, knettert zij heel haar luier vol. Ik moet mijn best doen om niet in mijn broek te piesen van het lachen. Sinds de bevalling zijn mijn bekkenbodemspieren nog niet voldoende hersteld, dus moet ik mijn benen wat meer tegen elkaar drukken.

Ik verschoon mijn meisje op het aankleedkussen in haar roze met blauwe babykamer. Hoewel ik helemaal geen ervaring heb met pasgeboren baby’s, had ik maar twee oefenluiers nodig. Inmiddels is het routine en verschoon ik zo’n tien luiers per 24 uur. Ik zou het bijna kunnen met mijn ogen dicht, maar dan zou deze luier wel next level zijn. De derrie zit tot ver op haar ruggetje en ik besluit dat we maar beter gelijk kunnen gaan douchen.

Zonder back-up

Veertien dagen heb ik in huis rondgedarteld met een back-up beneden op de bank. En hoewel ik toch het meeste zelf deed, slaat heel even de paniek toe. Precies als ik al onder de douche sta. Met mijn kleine glibberbaby in mijn armen.

Hoe droog ik mezelf straks af, als ik ook Sharaï nog moet afdrogen? En waar leg ik haar neer, zodat ik niet de hele bovenverdieping onder druppel? Het zweet breekt me uit. Als vanzelf begin ik zachtjes te zingen en ik merk dat ik wat rustiger word. Sharaï begint daarentegen wild met haar beentjes te trappelen en op haar vuistje te sabbelen. Mevrouw heeft honger, dus het is hoog tijd voor de eerste uitdaging.

Vanuit de douchecabine pak ik mijn badjas en rol mezelf er voorzichtig in. Van twee opgevouwen badlakens maak ik een zacht hemelbed voor mijn kleine prinses. Ik leg Sharaï voorzichtig neer. Ik huppel, een tikkeltje trots, naar haar slaapkamer en gris een badcape uit haar commode. Bizar hoe een dagelijkse bezigheid ineens een spannende uitdaging wordt.

Uitdagende dagelijkse bezigheden

En zo volgen er die dag nog veel meer. Godzijdank had ik gisteren al even zonder Sharaï boodschappen gedaan, terwijl haar vader een oogje in het zeil hield. Het avontuur vandaag was al groot genoeg.

Tegen het einde van de middag vallen we boven op bed samen even in slaap. Ik lig op mijn rug en de kleine ligt op mijn borst vredig te slapen. Als ik wakker word, voel ik een happend mondje vastgezogen aan mijn hamsterwang. Met een glimlach word ik wakker en duw haar mondje richting mijn borst. “Je moet een aantal centimeters lager zijn, lieve schat.”

Beneden hoor ik de tuindeur dichtklappen, de koelkast open gaan en de televisie aangaan. Vreemd. Je zou toch zeggen dat je even wil weten hoe het vandaag is gegaan. Opnieuw hoor ik de stem van de kraamverzorgende in mijn hoofd. “Ook voor hem zal het even wennen zijn.”

Na haar voeding leg ik Sharaï terug in haar wieg. Ik geef haar een denkbeeldige high five en doe een klein dansje aan het voeteneind. Als ik me niet vergis, zie ik daar weer een kleine tevreden glimlach. “We hebben het gewoon geflikt, lieve boef.”

Een grote zuigzoen

Ik pak de babyfoon en loop ermee naar de badkamer. Ik kijk mezelf aan in de spiegel en ik schiet in de lach. Dit keer lukt het niet op tijd mijn benen te kruisen en pies ik echt in mijn broek. Op mijn wang zit een rode vlek. Een zuigzoen ter grootte van een forse druif. Maar dan wel van mijn allergrootste liefde.

In tegenstelling tot in mijn puberteit zal ik deze zoen nu met trots dragen. Een handtekening onder deze bijzondere dag. Onze eerste dag samen!