Gelukkig hebben we de foto’s nog

Het is een doordeweekse dag. Dinsdag. De klok slaat 9 uur als ik met een platte buik de drempel over strompel. Vannacht werd ik op een brancard over diezelfde drempel naar buiten gereden. In het diepst van de nacht.

Snel vergeten

Het is nog geen twaalf uur geleden. En toch kan ik me niet meer voorstellen hoe een wee aanvoelt. Vooral de ‘allerlaatste-centimeter–wee’ is verder weggezakt dan ik op dat moment kon vermoeden.

Ik heb wel eens gelezen dat vrouwen het uitschreeuwen tijdens de geboorte van hun kind. “Ik ga dit nooit meer doen!” “Mijn poes staat in brand!” “Ik stop, jullie bekijken het maar!” En toch. Als het kleine mensje op je borst wordt gelegd, fluister je stiekem iets te hardop: “Kijk nou eens hoe lief.” “Het viel ook allemaal wel mee.” “Als ik dit zie, wil ik echt nog wel een tweede.”

Of je de pijn echt vergeet, is voor iedereen verschillend. Maar de liefde voor die tien vingertjes en teentjes, met al het mooie daartussen, maakt het absoluut de moeite waard.

Kraamzorg, kraamvisite en roze Muisjes

Ik hijs mezelf met een perfect gevulde autostoel naar boven. Op naar de eerste verdieping. De slaapkamer wordt ons domein voor de komende dagen. Onbegrijpelijk hoe ik de spiertjes in mijn lichaam voel, waarvan ik tot voor kort het bestaan niet kende.

Na een uurtje komt Brigitte van de kraamzorg binnen. Gevolgd door kraamvisite. Een voor een binnendruppelend. Wel tien keer vertel ik over de ervaring van afgelopen nacht. En iedere keer mis ik opnieuw bepaalde stukken.

De hele bevalling verbleef ik, al puffend, in mijn bubbel. Ik heb kennelijk wat belangrijke stukken weggeblazen. Hoe ben ik vanuit de ambulance de verloskamer ingereden? Wie waren er allemaal bij me? Waarom hield de ambulancebroeder mijn hand vast en niet de aanstaande vader?

Gelukkig hebben we de foto’s nog en hoop ik op die manier mijn verhaal weer op mijn netvlies terug te plakken.

Na een volle dag met kraamzorg, visite en roze Muisjes, val ik in de loop van de avond in slaap. De wekker gezet met telkens vier uur tijd ertussen.

De eerste nacht

Sharaï is geboren met de vacuümpomp en er is meer aan haar hoofdje getrokken dan de bedoeling was. Dát en het voorgestelde voedingsadvies vormen de conclusie dat zij de eerste nacht niet langer dan vijf uur achter elkaar mag slapen. Vier uur leek mij meer dan prima.

Om de drie uur wordt ze wakker, drinkt ze gulzig aan mijn borst. Tijdens de voedingen kan ik alleen maar kijken naar het kleine meisje in mijn armen. Onvoorstelbaar dat ik haar gemaakt heb. Eruit geduwd heb, deze grote wereld in. Mijn liefde voor haar is groter dan mijn hart kan bevatten.

Na de voeding verschoon ik op bed haar eerste luiertjes en leg ik haar terug in haar kleine wiegje. De wekker vergeet ik uit te drukken, waardoor ik een uur na de voeding weer wakker schrik. Tot drie keer toe.

Gelukkig hebben we de foto’s, toch?

“Ik wil de foto’s zien”, roep ik als de kersverse papa de volgende morgen onze slaapkamer binnenwandelt. Ik krijg een kus op mijn voorhoofd en ik hoor wat gemompel over ‘zoeken waar dat ding gebleven is’.

Een uur later vraag ik of hij al gezocht heeft. Hij wil eerst even naar buiten. Een hapje eten. Daarna zal hij tussen de spullen vanuit het ziekenhuis kijken.

De hormonen gieren als een achtbaan door mijn lichaam. Zo’n achtbaan met meerdere loopings en een kurkentrekker. Zijn nonchalante houding maakt dat ik hem het liefst wil aanvliegen. Mijn wens om de foto’s nu te zien, nu mijn meisje eindelijk slaapt, zorgt voor dikke tranen over mijn wangen.

Telefoonfoto’s

Brigitte ziet het en ploft op het randje van mijn bed. “Heb je met je mobiel nog foto’s gemaakt tijdens de bevalling?” Verdrietig schud ik mijn hoofd, maar plotseling komt die glimlach door mijn tranen heen. Razendsnel pak ik mijn telefoon van mijn nachtkastje.

114 nieuwe WhatsApp berichtjes. Die kunnen wel wachten. Ik scrol door naar mijn fotoalbum en ontdek daar de twee allermooiste foto’s van mijn pasgeboren meid. Op mijn borst gelegd. Haar heldere oogjes net open.

Mijn gezicht is op de foto’s niet te zien, maar voor nu is dit genoeg. Als reactie geef ik mijn kraamverzorgster een dikke knuffel en ze houdt me even vast. In mijn haar fluistert ze dat de hele nieuwe situatie voor de papa vast een beetje wennen is. Ik probeer dat te geloven, maar de behoefte aan het terugvinden van de weggeblazen stukken herinnering wegen zwaarder.

Waar zijn die verrekte foto’s?

Als de kraamzorg vertrokken is, ben ik nog steeds alleen met Sharaï. Als ik in haar wiegje kijk, smakt ze wat met haar mondje, maar verder blijft het stil. Voorzichtig strompel ik naar beneden met de babyfoon stijf onder mijn arm geklemd. Ik wil geen seconde bij haar vandaan zijn, maar ik moet dat verrekte fototoestel vinden.

Beneden staan nog wat spullen die we bij ons hadden in het ziekenhuis. Ik gooi mijn half uitgepakte vluchtkoffer op zijn kop, ik kijk in de grote tas ernaast en zoek wat rond in de woonkamer. Nergens is dat ding te bekennen.

Achter mij hoor ik de voordeur dichtslaan. “Wat ben je allemaal aan het doen?” “Ik word gek van ongeduld. Ik wil weten wat er is gebeurd op de momenten dat mijn ogen gesloten waren. Op momenten dat ik even helemaal verstopt was. Ik wil dat stomme fototoestel vinden.”

“We zullen het zonder moeten doen”

“Ik heb overal gezocht, Lins. Ik denk dat ik het vergeten ben of per ongeluk heb weggegooid. We zullen het zonder moeten doen.”

Mijn hartslag schiet omhoog en het zweet breekt me uit. Plotseling voel ik hoe weinig kracht ik nog in mijn benen heb. Ik pak de trapleuning vast en ik hoor nog dat hij zijn excuses aanbiedt. Maar het geluid op de babyfoon klinkt luider en dringt tot me door.

Op de slaapkamer haal ik een mopperend meisje uit haar wieg. Ik duw haar tegen me aan, op mijn borst en laat haar heerlijke en verslavende geur binnendringen. De tranen rollen over mijn wangen, maar de liefde en het geluk zijn zoveel malen sterker.

Al zijn er honderden foto’s gemaakt tijdens de bevalling… Ze winnen het niet van de toekomst die wij samen hebben. Vanaf nu maak ik er gewoon dubbel zoveel.