Pure slagroom

“Hoi ik ben Linsey”, zeg ik als ze mijn slaapkamer binnen wandelt. De kraamverzorgster kijkt me met een vermakelijke glimlach aan. “Dat had ik gisteravond al begrepen van het bevallingspersoneel.” Mijn wangen kleuren rood en ik krijg het plotseling bloedheet. Voor zover ik weet horen opvliegers niet thuis in het rijtje van kraamtranen en tepelkloven.

Bevallingspersoneel

Ik herhaal het woord ‘bevallingspersoneel’ en ik doe net of ik heel diep na denk. Veel te snel kom ik tot de conclusie dat ik dit woord tussen de weeën en de ‘ik-schreeuw-het-uit-weeeën’ bedacht moet hebben. “Sorry”, piep ik.

“Dat geeft toch helemaal niets, meid. Jij had je handen vol aan het baren van deze mooie meid.” Liefdevol knikt ze naar het meisje in mijn armen. Beiden glimlachen we. Het ijslaagje is gebroken.

Een vriendelijke dame van middelbare leeftijd. Rustig en bescheiden. Ze heet Brigitte. “Zoals Brigitte Kaandorp”, zegt ze met haar kaken lichtjes op elkaar. Blijkbaar is haar naam op verschillende manieren uit te spreken. Mijn naam is alleen verkeerd te spellen, maar dit is minstens zo irritant. Dus ik begrijp haar en het schept een band.

De bevalling: een topprestatie

Brigitte vraagt hoe ik de bevalling heb ervaren. Hoe beschrijf je de allermooiste, maar tegelijkertijd meest pijnlijke ervaring in je leven? ‘Intens’? Hét modewoord van deze tijd en ik haat het om dat woord gebruiken. Ik denk nog even na en zucht hardop. Ik kijk naar mijn dochtertje in mijn armen en vervolgens naar Brigitte. Ik glimlach. “Intens.”

Ze vertelt me dat ik gisteravond en vannacht een topprestatie heb geleverd. Blijkbaar kwam zij tijdens de laatste centimeters voor het eerst mijn slaapkamer binnenwandelen. Was zij verantwoordelijk voor het vullen van de kruikjes en pakte ze zorgvuldig mijn vluchtkoffer uit?

Het geboortepakje lag al klaar, toen we plotsklaps toch naar het ziekenhuis moesten. De lieve vrouw pakte alles weer netjes in. En reed zonder babynieuws naar haar eigen woning terug. Midden in de nacht.

Tijdens mijn bevalling waren mijn ogen gesloten als bescherming tegen de ergste storm. Mijn weeënstorm. De slaapkamer stond vol personeel. Ik had geen idee.

Een goede vriendin en beschermende moeder

Brigitte vertelt wat zij de komende dagen voor ons komt doen. Als een goede vriendin komt ze op mijn bed zitten en als een plaatsvervangende moeder beschermt ze mij en mijn kind tegen de drukte van buitenaf.

Ze leert me hoe ik Sharaï het beste aan de borst kan leggen en springt samen met mij een gat in de lucht als de kleine meid binnen drie dagen weer op haar geboortegewicht zit. “Er komt pure slagroom uit je boezem”, lacht ze. Elf voedingen per vierentwintig uur. Tussendoor probeer ik wat te slapen. Of blijf ik staren naar het perfect gevulde wiegje naast mijn bed.

Mijn badkamer wordt gesopt en mijn lakens verschoont. Iedere dag. Ik krijg heerlijke fruitsalades en in de middag drinken we samen thee. We kletsen over voedingen, babyhuiltjes en beschuit met Muisjes. Maar ook over familie, ons werk en soms over helemaal niets.

Voor het eerst doe ik mijn pasgeboren baby in bad. Ik leer de trucjes van rompertjes en herken de huiltjes. Met Brigitte aan mijn zij.

Na drie dagen volgen de bekende kraamtranen. Ik dacht die dans nog te ontspringen. Kraamtranen. Op papier een vreemd fenomeen. Maar ze zijn er. Zomaar opeens. Tranen van verdriet? Geluk? Onzekerheid? Ik kan er geen touw meer aan vastknopen, maar Brigitte prikt de rode draad door alle emoties heen.

Het einde in zicht

Op dag zeven komt het einde van de kraamzorg in zicht. Drie rollen beschuit heeft ze gesmeerd. Twaalf babywasjes gedraaid. Alle twaalf op kleur. En talloze kopjes thee en koffie hebben we gedronken.

Gek eigenlijk. Hoe snel je iemand in je leven laat op zo’n moment. In je slaapkamer. En stiekem ook gewoon een beetje in je hart. Voor zo’n korte periode.

Over een uurtje zit de kraamweek erop. Geen gezelschap meer op de rand van mijn bed. Geen klein oogje om met me mee te kijken. Geen trukendoos en magische tips. Vanaf nu ga ik het zelf doen. Spannend? Ja! Fijn? Ook wel, eerlijk gezegd.

Morgen ga ik voor het eerst naar buiten. Achter een perfect gevulde kinderwagen. De winter tegemoet. Samen de wereld ontdekken.

Het gaat jullie goed

Brigitte loopt de slaapkamer uit. Ze geeft mijn dochter een kusje op haar kleine neus. En knijpt mij zachtjes in mijn schouder. “Het gaat jullie goed, lieve meiden.”

Op naar een volgend gezin.