Voor het eerst naar buiten

Mijn doel van vandaag: eropuit

Natuurlijk heb ik wel een paar keer op het balkon gestaan om een soort frisse neus te halen. Maar om nou te zeggen dat ik echt buiten ben geweest… Daarom heb ik een doel vandaag: naar buiten gaan met mijn dochter.

Gegeten? Check. Gedoucht? Check. Het huishouden gedaan? Check. Ik zeg: tijd om naar buiten te gaan! Maar daar dacht mijn dochter anders over… Ze zette het op een krijsen en leek ontroostbaar. Wat nu? Kan ik haar gewoon in de wagen leggen en zal ze dan stoppen met huilen…?

Ik kan je vertellen: dat werkte niet. Ze had geen vieze luier en voeding had ze al gehad. Wat zou er dan zijn? Ik hield haar vast en liep rondjes door het huis. Ze bleef maar huilen en ik voelde me machteloos. Ik vond het zo zielig voor haar en wilde haar verdriet zó graag wegnemen.

Een intense connectie

Ik zong voor haar en fluisterde zachtjes geruststellende woorden. Ik zei dat het oké was en dat ik, mama, bij haar was. En toen ineens hield het huilen op. Yes! Het voelde als een overwinning. Het was alsof ze me hoorde, mij begreep en alsof ze voelde dat ik er voor haar was. De tranen liepen over m’n wangen van geluk. Ik voelde een intense connectie met mijn dochter. Een mooi moment om samen de buitenwereld te verkennen.

Mijlpaal bereikt

Het was koud, maar het zonnetje scheen. Ik bleef in de buurt van ons huis, zodat ik snel terug kon, mocht er iets zijn met de kleine. Maar er was niets aan de hand. Ze lag lekker te slapen in de wagen en ik heb van een klein rondje een grote wandeling gemaakt.

Dat we naar buiten zijn geweest was een mijlpaal voor mij. Ik heb mijn doel voor vandaag behaald!