Ik ben verslaafd

Negen maanden heb ik naar dit moment toegeleefd. En nu ligt ze hier. Met haar blote lijfje tussen mijn borsten in, voel ik me de gelukkigste mama van de hele wereld. Samen onder een dekentje van papier. Nog steeds op de verloskamer.

Ik tuur de kamer rond en ik voel dat mijn oogleden wat zwaarder worden. Voor mijn gevoel heb ik een marathon gelopen op naaldhakken met een koffer op mijn rug. De verloskundige noemde het een topprestatie. Ze kwam me net nog even gedag zeggen. Op weg naar de volgende geboorte.

Ook het overige bevallingspersoneel heeft de kamer verlaten. Net als de kersverse papa. ‘Uitgecheckt’. Naast me. In een grote luie stoel. Hij ligt te slapen.

Stiekem kijk ik onder het lakentje op mijn buik. Voorzichtig verplaats ik mijn hand van haar rug naar haar beentjes. Haar voetjes en miniteentjes. Opnieuw snuif ik die heerlijke geur mijn neus in. Ik wil dit moment voor altijd vasthouden. Zij en ik. Samen. Voor de rest van mijn leven.

Het eerste huiltje

En dan… Vanuit het niets begint ze zachtjes te huilen en wat drukker met haar hoofdje te bewegen. Zou ze honger hebben?

Shit, hoe moest dat ook alweer? Ik denk terug aan die ene avond in augustus. Borstvoeding geven. Een cursus met een aantal hoogzwangere dames. In de bloedhitte op de zolder van de praktijk. Een pop en mijn tiet. Aanleggen. Stuwing. Colostrum. Begrippen met een betekenis. Maar op dit moment ben ik het even kwijt.

Het belangrijkste voor nu, is dat dit prachtige minimensje mijn tepel vindt en toehapt. En snel! Want ik wil dit kunstje dolgraag klaren zonder toeschouwers. Ze hebben de afgelopen uren al genoeg van mijn showtje mogen genieten.

Met mijn flubberende buikspieren weet ik me samen met Sharaï half op mijn zij te draaien. Buik tegen buik. Haar neusje tegen mijn borst. Ze begint te smakken met haar mondje. Met haar mondje wijd open, hapt ze aan. Mijn tepel gevangen. En ze begint te drinken. Gulzig te drinken.

En ja hoor. Eindelijk zijn ze daar. Met tientallen tegelijk. Druppelend op mijn kussen. Ik huil. Ik huil van geluk. Van opluchting. Maar op dit moment het allermeest van trots. Mijn dochter is nog geen anderhalf uur oud en ik herken haar allereerste huiltje.