Het onvervangbare knuffeldier

Geen enkele andere heeft de geur van thuis en heeft hetzelfde zachtheidsgehalte, zelfs na enkele noodgedwongen wasmachine-avonturen. En boven alles hebben ze geen ministaartje waar je zo lekker aan kunt priegelen, om vervolgens vredig in slaap te vallen. Er gaat geen knuffel boven Schapie. Helaas geldt: hoe meer je je ergens aan hecht, hoe meer er te verliezen valt.

Samengebracht door het lot

Schapie is door middel van een speling van het lot in ons leven gekomen. Tijdens mijn zwangerschap kwam ik een verkoopadvertentie tegen voor een set zo goed als nieuwe babykamermeubelen. Treurig genoeg was de verkoper door een scheiding gegaan toen zijn dochter nog maar een jaar oud was. Hij deed de babyspullen die amper gebruikt waren graag van de hand. De emotioneel zwaarbeladen meubelen namen zijn woonruimte te veel in beslag en voor ons brak er een nieuw hoofdstuk aan waarin we ze goed konden gebruiken.

Zodra de koop rond was, raakte de man op dreef: hij drukte ons steeds meer overbodig geraakte babyspullen in de hand. Een plafondlamp, traphekjes, een buggy en enkele dozen vol beddengoed en diversen. Dankbaar namen we de gulle giften in ontvangst.

Eenmaal thuis aangekomen, vonden we Schapie tussen de veiligheidshaakjes en enkele half aangebroken babyverzorgingsproducten. Zonder te kunnen vermoeden welke eervolle plaats Schapie voor onze dochter zou gaan innemen, lieten we het schaap door de keuring komen. Er leek niet aan hem te zijn gesabbeld, hij rook nog naar fabriek en de onderdelen waren intact.

Ook het muziekdoosje in zijn buik was in perfecte staat. Met de twee touwtjes aan zijn rug zag ik hem al mooi boven in de wieg hangen.

De kennismaking

Joanna bracht na haar geboorte veel tijd door in een klassieke wieg, voorzien van een sierlijk hemeltje, die in de kraamtijd in de woonkamer stond te pronken. Ze leek maar zo’n klein hoopje mens in die grote wieg. Er was zoveel ruimte om haar heen, dat die schreeuwde om een beetje (veilige) opvulling. Ik legde Schapie altijd in haar buurt neer, zodat ze in haar bedje nooit alleen hoefde te zijn.

Telkens wanneer het tijd voor haar was om te gaan slapen, trok ik aan het koordje om het vriendelijke slaapmelodietje te laten klinken. Ik hoopte dat ze vertrouwd zou raken met het muziekje en dat ze na verloop van tijd zou wegdoezelen zodra het versje begon af te spelen. Joanna was nog veel te klein om naar het knuffeltje om te kijken, maar misschien was het fijn voor haar dat het er altijd was.

De hechting

Naarmate de tijd verstreek, greep Joanna steeds vaker haar slaapknuffeltje vast en trok ze het naar zich toe, zodat het tussen haar hoofdje en haar armpje in kwam te liggen. Haar oogjes vielen daarna onmiddellijk vredig dicht. Enkele tijd later pakte ze het heel bewust op en liet ze alle beweegbare uitsteeksels door haar vingers gaan. Op de babycamera zagen we haar het schaapje ineens geregeld uitgebreid aaien, vertroetelen en liefkozen.

Ondanks enige terughoudendheid heb ik een bespuugd en afgesabbeld Schapie een paar keer in de wasmachine gestopt, in de hoop dat hij na afloop van de wasbeurt onveranderd weer zijn plek in het ledikant zou kunnen innemen. Gelukkig deed zelfs zijn muziekdoosje het nadien nog, zij het in vertraagd tempo. Op miraculeuze wijze heeft het muziekdoosje zich intussen vanzelf hersteld in de oorspronkelijke staat, alsof het Schapies tijd nog niet was om te verloederen.

De noodzaak

Schapie’s emotionele waarde neemt nog iedere dag toe. De keren dat we hem zijn vergeten in de luiertas te stoppen voor een oppasdag kwam het de oppas duur te staan. Joanna deed geen oog dicht en bleef met haar linkerhandje zoeken naar Schapie die in feite kilometers ver weg was.

Een poging om een tijdelijke pseudo-Schapie naast haar neer te leggen, een stijf beest dat niet in staat was zich precies te vormen naar de hoek van haar hoofd en schouder, bleek tevergeefs. Het moest en zou alleen Schapie zijn.

Opa en oma overwogen zelfs om een extra anderhalf uur te rijden om Schapie bij zijn verlangende wederhelft te kunnen voegen. Die dag moet ongeveer de dag zijn geweest dat ik de knuffel ineens bij naam ging noemen, alsof Schapie gedoopt werd tot een volwaardig lid van de familie.

Reserveknuffel

Toen Joanna ruim acht maanden oud was, begon ik mijn zoektocht om een reserveknuffel te vinden naar het evenbeeld van Schapie. Het label op de knuffel leidde me naar een Duitse GmbH, die intussen een drie varianten nieuwere Schapie in de verkoop bleek te hebben.

De moderne Schapies kwamen in de buurt, maar die vond ik niet goed genoeg als reserve. Kort na de beste vondsten – beter zou het niet worden – heb ik de zoektocht gestaakt in het besef dat een tweede Schapie de enige echte toch nimmer zal kunnen evenaren.

Geen liefde zonder vrees

Ik vrees de dag dat Schapie zoek blijkt te zijn. Joanna wordt steeds groter en beweeglijker ten opzichte van het weerloze schaapje dat gemakkelijk te verliezen is en overal mee naartoe moet. Ik vrees de dag dat hij ergens in de goot ligt, waarboven Joanna hem, zonder zich bewust te zijn van de ingrijpende gevolgen, onderweg heeft losgelaten.

Ik ben ervan overtuigd dat ik alle wegen en paden zal afstruinen tot hij weer thuis is, in de handen van het kleine mensje dat onmetelijk veel en een leven lang van hem zal houden. Want met de zorg voor Joanna kwam ook de zorg voor Schapie.