Lieve mama, voor ons ben jij alles

Lieve mama,

Wil je weer heel even wakker worden? Ik weet hoe moe je bent. Ik zie het aan je ogen, die dichtvallen als je me drinken geeft. Ik zie het aan je handen die er doorheen wrijven om ze open te houden. Ik hoor het aan je geeuw, die soms uit je tenen lijkt te komen.

Ik weet dat je rug pijn doet. Door het dragen van mij, negen maanden in je buik. Door het rechtop zittend slapen, met mij tegen je aan. Door mij maandenlang dragen in je draagzak, wel 10 uur per dag.

Je was soms hopeloos, omdat ik zo’n pijn had door die nare reflux en je mij voor je gevoel niet kon helpen. Je was vaak radeloos omdat je me niet kon wegleggen. Alle aandacht ging naar mij.

Je voelde je zo schuldig tegenover mijn grote zus en kwam letterlijk handen te kort. Zonder familie, vrienden en hulp om je heen. Het was eenzaam voor je.

Je was er, je bent er

Maar lieve mama, je was er. Voor mij, en voor haar. Je gaf alles wat je had en dat voelden wij, elke minuut van de dag.
Ik weet dat je net nog bij me was, lieve mama. Maar ik heb je weer even nodig. Ik heb toch nog een beetje dorst. Het is hier waar wij wonen zo enorm warm, mama. En ik voel me eigenlijk ook best een beetje eenzaam, hier in mijn bedje.

Als ik wakker word, dan mis ik je. Je warmte, je geur, je lieve, zachte stem die zachtjes “Hi liefje” fluistert als je binnenkomt. Je handen om mijn lichaam heen. De handen die je altijd zo beschermend over je buik legde toen ik er nog in zat.

Ik weet hoe ongelooflijk blij je bent, lieve mama, dat je me eindelijk na ruim een half jaar op mijn rug kan leggen. Hoe trots je op me bent dat ik na al die tijd in mijn eigen kamertje slaap. Maar ik weet ook hoe je me mist als ik slaap. Hoe je al die maanden genoot van mij naast je. Dat voelde ik, altijd. En daarom voel ik me zo vrij om je te roepen als ik je nodig heb, lieve mama. Omdat ik er zo blind op vertrouw dat je er altijd voor me bent.

Je sliep net heel diep mama, en dus moest ik huilen om je aandacht te trekken. Praten kan ik namelijk nog niet, zoals mijn grote zus.

Daar ben je weer

Oh, zo fijn, daar ben je weer! Dank je wel, lieve mama, dat je voor de zoveelste keer naar me toe bent gekomen. Dat je me tegen je aanhoudt, heen en weer wiegend in de schommelstoel. Dit maakt me zo rustig en gelukkig.

Dankjewel dat je me nog een beetje drinken geeft. Ik weet dat het borstvoeding geven al bijna 10 maanden je energie kost, mama. Ik ben je er erg dankbaar voor. Je huid tegen mijn gezichtje aan, mijn handje die jouw blote rug ondertussen streelt. Ik geniet zo van deze warme en vertrouwde momenten.

Ik hoor je zachtjes fluisteren hoeveel je van me houdt. Dankjewel lieve mama, ik hou ook van jou. Zoveel. Hou je me nog heel eventjes vast, mama? Ik vind dit zo fijn. Jouw vinger over mijn wang. Ik hoor je hart kloppen en ik beweeg mee op je ademhaling, zoals ik dat ook altijd deed toen je me nog in je droeg. Ik ben zo moe en mijn oogjes vallen alweer bijna dicht…

“Ga maar weer lekker slapen schatje”, fluister je zo zacht dat ik het bijna niet kan horen. Terwijl je me voorzichtig teruglegt in mijn bedje, streel je me vanaf mijn schouders door naar mijn voetjes, leg je mijn slaapzak goed en geef je me nog een kusje zoals alleen jij dat kan.

Dank je, lieve mama

Dank je, lieve mama. Dat je er voor me was. En dat je er straks weer voor me zal zijn. Dat gevoel geeft me zoveel rust. Je leert me hoe het is om voor iemand te zorgen en hoe je naar iemand moet luisteren. Hoe ik er straks kan zijn voor mijn zus, mijn vriendjes op school. En voor jou mama.

Ook al maken wij je wereld klein, lieve mama, jij bent onze wereld. Voor ons ben jij alles.