Speeltuin? Eerder moedertuin!

Nieuwe speeltuin, voor kinderen…

Sandymount is een wijk in Dublin waar mijn oudste zoon naar school gaat. Er wonen veel gezinnen. Er is een mooie groene omgeving en heeft goede scholen, maar een leuke speeltuin was er niet. Daar is de afgelopen jaren veel om te doen geweest. Er werd met enige regelmaat bij het lokale raadslid aan de mouw getrokken en in de zomer van 2019 was daar eindelijk het resultaat.

Met uitzicht op de zee, bovenop het hoogste punt van het grasveld, is een nieuwe speeltuin neergezet met een mooi blauw hekje eromheen en twee goed zichtbare in- en uitgangen. Het nieuwste materieel is aangeschaft, inclusief een zip-line, en voor elke leeftijd is er iets leuks. Er staan zelfs mooie tafels en bankjes voor de ouders/verzorgers.

Nadat we zijn aangekomen en ons hebben vergaapt aan de mooie toestellen, zet ik onze jongste zoon in de schommel en duw hem een paar minuten op en neer. Daarna stap ik op de evenwichtsbalk met de oudste twee. Na 20 minuten ga ik op een bankje bij de tafels zitten en wens mijn kinderen veel speelplezier. Ik leun achterover en kijk tevreden naar de spelende kids.

…toch?!

Naarmate de middag vordert, merk ik een paar dingen op. Letterlijke elke moeder in de speeltuin hobbelt constant achter haar kind aan. En nee, er zijn niet alleen maar 1-jarigen in de speeltuin. Ik zie ook moeders de hele tijd met snoetenpoetsers achter kinderen van 5 jaar oud aan zitten. “ Connor, your nose is running!” Wat maakt het uit, laat Connor spelen, denk ik geïrriteerd.

Het is niet zo dat ik nooit meespeel in de speeltuin; een beetje zand scheppen of schommelen met de jongens vind ik heel erg leuk. Maar niet de hele tijd. Het heet niet voor niets een speeltuin. Kinderen leren er zelf spelen, vriendjes maken, toestellen ontdekken en gevaar herkennen. En bovenal plezier maken. Heel goed voor de ontwikkeling van je kind, lijkt mij.

Laat je kinderen zelf ontdekken

Maar de moeders in deze speeltuin denken daar anders over. Er zijn meerdere van deze taferelen te aanschouwen: de moeder die haar dochter van 3 niet op de wipwap wil laten, want ‘dan wordt haar jurk vies’, of de moeder die haar zoon in een speeltuin niet uit de buggy haalt, terwijl het jongetje alleen maar gilt dat hij eruit wil:” Mummy I want OUUUTTTT”. Ik kan hier dan wel lichtelijk geïrriteerd van raken; het zijn hun eigen kinderen en moeders weten zelf wat goed voor hun kind is. Dus ik maan mijzelf om niet zo te oordelen en iedereen lekker te laten.

Dit gaat 5 minuten goed, totdat ik oudste zoon heel leuk zie spelen met een ander jongetje. Ze zijn zand aan het kieperen in een graafmachine en in emmers aan het hijsen. Ze lachen wat af, tot de moeder van het jongetje aankomt en mee gaat doen. Maar dan met regels: “No, you have to do it like this” en “No, I dont think you are supposed to hold the bucket like that” . De lol is er voor beide jongens snel van af en ze gaan ieder weer hun eigen weg.

Nieuwe Moedertuin

Ik maak wel vaker gekke dingen in speeltuinen mee en ik moet ook vaak hard lachen. Er zijn talrijke momenten in speeltuinen waar ik stiekem om lach of mij over verbaas. Maar een speeltuin is naar mijn mening een plek voor kinderen om lekker te spelen. Een plek waar ze zelf kunnen ontdekken en leren van kleine foutjes. Anders moeten we het voortaan maar een moedertuin noemen. Dan blijf ik alleen wel thuis.